Al in de tuin bezig geweest, de wasmachine aan het werk gezet maar het zombie-gehalte van mijn gevoel bij wat ik doe blijft hoog. Het is als eten zonder trek of een biertje doen en constateren, dat het niet smaakt. Gelukkig val ik er behalve mezelf niemand mee lastig. Het is goed te hanteren, heb enige ervaring opgebouwd tenslotte. Het is zoals een iemand, die net op brute wijze z'n gezin omzeep heeft geholpen, vaak omschreven wordt als vriendelijk, sociaal en dat ie geen vlieg kwaad zou doen. De buitenkant zegt weinig over de toestand van de binnenkant. Maar goed ook, behalve misschien bij (concrete) moordneigingen. Je zou de hele wereld ongevraagd lastig vallen met je gezeur. Mensen zitten zelden te wachten op zulk soort ontboezemingen. Het is niet voor niks, dat je op de vrg "Ça va?" of hier "Ce faci?" nooit je ziel en zaligheid op straat moet gooien, mensen schrikken zich een rot beroerte, maar simpelweg zeggen, dat het goed met je gaat.
En dat gaat het in feite natuurlijk ook. Gezond, voor zo ver bekend, niet aan de bedelstaf, in meer dan simpelweg goed gezelschap, tijd aan jezelf, op een prachtig plekje van de aardbol, in een klein maar fijn optrekje, etc. Enkel af en toe en soms vaker dan je lief is niet in staat om de mindere kant, die iedereen in meer of mindere mate zal hebben, weg te relativeren. Niet meer tenminste. Dat is iets wat je dus kunt verliezen. Maar goed, als dat het enige is, wat in je leven tegen zit, mag je in je handjes knijpen. Dat doe ik dan ook met regelmaat. Ondertussen ploeter je onderhuids verder. Gelukkig heb ik het blog, een uitstekend purgeermiddel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten