Het kleintje huppelt vrolijk rond. Snuffelt aan alles, speelt met blaadjes, takjes en perzikpitten. Het maakt pijnlijk duidelijk wat de andere honden al weken niet kunnen, nl vrij rondlopen op de binnenplaats. In theorie kan het natuurlijk. Probleem is, dat ze geen boodschap hebben aan imaginaire perceelscheidingen. Met een beetje geluk wil Rosa wel een paar ogenblikken aan het kleintje spenderen, maar ws spurt ze gelijk achter Prada aan, de beek over en de vrijheid in.
Misgun ik het hen? Nee, absoluut niet. Volgens mij doen ze niks verkeerds naar mensen toe en ze komen steeds beter en vaak zelfs sneller terug. Punt is alleen, dat je daar geen zekerheid van hebt. Zie Flokkie. Het dus steeds weer afwachten is geblazen. En waren het alleen beren en wolven, waar ik me druk over moest maken, dan zou ik daar goed mee kunnen leven, maar je hebt ook mensen en die vertrouw ik hier voor geen meter. Misschien aangestoken door Mariana, maar waarschijnlijker gebaseerd op wat ik de afgelopen drie jaar zelf heb gezien qua omgang tussen dorpelingen en honden en de ervaringen van de laatste mndn bij het uitlaten.
Ook vanmiddag weer. Honden aan de lijn. Op weg terug naar huis. Staat er ineens een fiets. Waarom niet. Maar zo denken (jonge) honden niet. Het is nw en onbekend en dus blaffen. Komt er ineens vanuit het maisveld het bekend 'Tsiba'-geroep. Minimaal vijftig meter tussen de honden en de man, die maar uit voorzorg begint met wegjagen van iets wat hij niet kan zien. Aandacht wordt van fiets naar man getrokken, kortom het omgekeerde effect bereikt. Mensen zijn hier te onnozel om iets met honden te doen. Niet de honden moeten op cursus maar de dorpsbewoners. "Hoe ga ik op een niet-agressieve manier om met honden!" Gelukkig luisteren de honden steeds beter. Het leeftijdsverschil tussen Rosa en Prada is daarin goed zichtbaar. Rosa gaat nog voor alles. Prada kijkt eerst en blaft dan meer voor de vorm dan doelgericht. Acht mndn verschil. In menselijke termen bijna een generatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten