Gisteren nog barstensvol energie en ook vannacht de boel afgebroken en zich bijna van de geïmpoviseerde lijn ontdaan, maar nu weer ff een hoopje bijeen geveegde treurnis. Na de eerste constatering van bloed in z'n diarree gisterochtend geen bloed meer gezien. Dat is de laatste strohalm om me aan vast te klampen, dat het tegen beter weten in misschien toch nog goed zou kunnen komen bij nummer drie.
Hoop. Je weet wel, die emotie, die je verneukt en vernageld waar je bij staat en die je maar niet links weet te laten liggen. Afhankelijker makend dan de meest gore crack-heroïne-coke cocktail. Ik weet haast zeker dat zelfs meneer Guillotin, als hij onder de naar hem benoemde valbijl terecht was gekomen, wat schijnbaar slechts op het nipperetje niet het geval is geweest, als laatste gedachte iets zou hebben gehad als "Hopelijk blokkeert ie", terwijl hij zeker beter wist.
De pup is verder rustig, Vooralsnog zie ik geen voordelen van de behandeling door de dierenarts. Het is afwachten en thee drinken of iets anders. En hoewel de officiële behandeling ondersteunend zou moeten zijn voor de inwendige strijd tegen het virrus, zagen de eerste twee pups er stukken beroerder uit in dezelfde tijdspanne. Nu kan de infectie minder zijn, de vaccinatie in dit geval al meer tegenwicht geven, etc. ... Je kunt een hoop kanten op, maar het gaat er hoe dan ook rustiger aan toe. Doodgaan op zich is al erg genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten