Weer twee mndn overgeheveld naar het definitieve archief. Het zal niet verwonderen maar man o man wat loop je de hele tijd tegen dezelfde aan. Bijv. het besef jezelf te vergeten, je geen tijd te gunnen voor jezelf, puur jezelf. Het ontspannen dat in de knel komt zo snel dingen soepeler lopen. Wat de soepelheid uiteindelijk natuurlijk (!) niet ten goede komt.
Verder weinig opzienbares tenzij de eerste ril-aanval de moeite van het herinneren waard is. Ik was 'm niet vergeten. Aantekeningen worden compacter, minder in aantal. Over het algemeen toch een teken dat het beter met me gaat. Dat het leven meer vanzelfsprekendheden kent, minder geworstel, etc. Het worden meer en meer korte resumés voor het slapen gaan.
Dat heeft weer tot gevolg dat lang niet altijd alle tikfouten direct worden hersteld. De leesbril is nog niet tot bij het bed gekomen. Wat soms hele aardige kleine puzzels oplevert, omdat wat er geschreven staat in eerste instantie of gewoon geen Nederlands is of geen zin maakt. Dan loop ik een rijtje van veelvuldig voorkomende verkeerde toetsaanslagen langs en ben er tot op heden nog steeds uitgekomen wat ws bedoeld is geweest.
Maar je blijft ook dingen tegen komen die achteraf iets pijnlijks hebben, mn de enthousiaste planningen. Bijvoorbeeld:
"Nu straks (na vertrek aannemer) zelf aan de slag. Eerst opruimen cq het opslagdeel van de schuur inrichten en mijn werkplaats vorm geven. Daarbij oa het gastenhuis leeg ruimen èn natuurlijk de tussenkelder. Daarna wordt het prijsschieten. Raak in alle richtingen, maar het aansluiten van de wasmachine en het voor de rest ook in orde maken van de tussenkelder lijkt me een aardige. Vervolgens of het gastenhuis of de tuinkamer. Verder kijken durf ik nauwelijks voor dit jaar."
Weinig van terechtgekomen. Bijna triest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten