Kalmer. kalmer en nog kalmer. Vanochtend bij het wakker worden me zelfs betrapt op rekken en strekken. Dat is alweer een tijd geleden. Mooi meegenomen. Zo'n klap als afgelopen week kost dus mooi een kleine week om helemaal bij te komen. Vrg is wanneer het weer gebeurd. Dat ditmaal maar proberen voor te zijn. Vandaag de laatse via-via poging voor een aanbeveling van iemand en werkt dat niet, dan wordt het dobbelen en kiezen op gevoel.
Maandag, by the way, nwe week en aub voortgaan in de stijdende activiteitenlijn van de afgelopen dagen. Bedacht me net, dat je dan wel een hoop gezeur leest en hoort over midlifecrises maar niemand hoort over een endlifecrisis. Integendeel. Afgezien van wat geëmmer over Parkinson of dementie wordt er bijna jubelend gedaan over de 'ouwe dag'. Gebaseerd op wat in godsnaam? Behalve dat je het 'gehaald hebt' (Waar leg je de lat?) valt er toch weinig te jubelen over al dat waarop je enkel loopt in te leveren.
En maak je, naar horen zeggen want zelf geen ervaring, in het midlife-geval soort van de rekening op over wat bereikt of net niet bereikt is, in de endlife-versie is het simpelweg woekeren met die paar jaar die nog over zijn tov de decennia die zijn vesrtreken. Bezig met je finale maar dan alles behalve op de top van je kunnen. Als je al verhalen krijgt gaat het altijd in de trant van 'blij zijn dat ...'. Net zoiets als mensen je 'jong' beginnen te noemen, dan weet je, dat je oud bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten