Het meest vervelende van zo'n aanval, kan het moeilijk anders benoemen, is, dat je een dag of twee geen cent waard bent. Algehele fysieke malaise en moe, moe en nog eens moe. Gesloopt, mag je wel zeggen. Geradbraakt is te dramatisch. Bovendien schijn je dat niet te overleven en dood ben ik niet. Ik ben duf en sloom, nauwelijks vooruit te branden. Ik hoef maar te gaan liggen en ik slaap.
Al weken ben ik bezig om iets van een afspraak te regelen met een arts, waar ik een jaar of twee geleden ben geweest. Een beetje op de alternatieve tour (accupunctuur) maar ze spreekt Engels en dat kan ik van mijn huisarts niet zeggen. Kortom haar kan ik dingen uitleggen zonder daar mijn handen en voeten bij te moeten gebruiken. Maar na wat praktische agenda-onmogelijkheden (vakanties) heeft ze er blijkbaar niet zoveel zin meer in. Raar voor een arts, lijkt me, en vooral onvolwassen om dat niet gewoon te zeggen, als dat zo is. Dat wordt dan ws weer zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten