Je kunt blauwalgen niet echt met mensen vergelijken maar het verhaal in de FAS (06/10/19) over het algengedrag een paar miljard jaar geleden, iets tussen een fabel en een parabel, kan nauwelijks anders bedoeld zijn, dan de mensen van tegenwoordig een spiegel voor te houden. Het artikel beschrijft de gevolgen van het ongeremd veranderen van z'n leefomgeving door een overheersende soort.
De blauwalgen schijnen aan de wieg te hebben gestaan van de zuurstof in onze atmosfeer. Dat hebben ze zo goed gedaan, dat ze daarbij zelf net als bijna al het toenmalig cellige leven het loodje hebben gelegd. Iets met verbeterde fotosynthese, overmaat aan zuurstof, afbraak van methaan, isolatieverlies, temperatuurdaling en tenslotte een totale bevroren aarde. Na miljoenen jaren ontdooide de boel weer beetje bij beetje dank de toename van CO2 (broeikaseffect) door grootschalig actief vulkanisme. Het leven dat zich weer langzaam herpakte creëerde een dierenwereld die dank zuurstof kon bestaan en tot een enorme bloei is gekomen.
Wat 2,5 miljard jaar geleden de verbeterde efficiëntie van het fotosyntheseproces tot gevolg had, zou nu kunnen gebeuren dank de zeer recentelijk explosieve ontwikkeling in de hersencapaciteiten van de mens. De auteur eindigt met de constatering dat de tegenwoordig overheersende soort (de mens) een notie heeft van de toekomst, deze zelfs via betrouwbare modellen weet te voorspellen en bovendien het besef heeft, dat dingen fout (kunnen) gaan en er zoiets bestaat als mogelijkheden en hoop dat de soort de mogelijkheden weet te benutten en de wereld niet eerst weer moet vergaan voordat het weer beter verder gaat. Optimist!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten