Mag vandaag ook wel de krik onder mijn stemming zetten. Dat houdt alweer niet over. Na al het fysieke ongemak weer redelijk terug in het gareel te hebben, is het tijd voor meer vertrouwen in de zin van het bezig zijn. Ga je liggen voor het vallen of laat het er op aankomen? Ga je op je bek, komt dat liggen er vanzelf van. Vooraf moeite doen in die richting is dan redelijk onzinnig. Toch? Niet dan?
Verstrikt in het moeras tussen leven en dood is enthousiasme voor het leven wel te vinden maar in het leven ver te zoeken. Meer bezig met 'Wat als' dan met 'Hoe gaan we wat doen'. Meer bezig met hoe het straks verder gaat als ik er niet meer ben, dan van de gelegenheid gebruik maken om de vorm in eigen beheer te geven nu het gewoon nog kan.
Levert ook wel weer inzichten op. Zoals bijvoorbeeld het feit dat de wereld na jou gewoon verder draait eigenlijk het meest onverteerbare punt aan een definitief verscheiden is. Verder draait zonder dat jij daar nog enige invloed op hebt, waar je er nu alles aan doet om, als het ff kan in alles wat ook maar enigszins voor je van belang is, een vinger in de pap te hebben. Dat de dingen op de plek waar je hebt geleefd niet meer op 'jouw manier' gaan. De pannen na 40 jaar trouwe dienst in minder dan een jaar hun schoonheid zullen verliezen en nog een jaar later rijp zullen zijn voor de schroot, als ze niet al als varkensvoerbak in gebruik zijn. Een tikkeltje aangedikt, maar perfect gericht. Kleine, maar zeer irritante lulligheden. Maar om daar nu mijn tijd aan te besteden .... Tja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten