Het heeft iets van 15 jaar geduurd, kan me vergissen, voordat ik na mijn hartaanval tijdens een siësta in staat was om tijdens de siëstatijd een tukje te doen. Inmiddels doe ik dat zonder twijfel en nare bijgedachten. Terug gaan naar bed in de morgen, omdat ik me moe of niet lekker voel is verre van een vanzelfsprekendheid. Dan schiet Yoland door mijn hoofd en ik heb geen behoefte dat voorbeeld te volgen. Ja bijgeloof, onvermijdelijke herhaling van zetten.
Na de beroerde nacht, zat ik vanochtend voor de Pc te slapen. Me door de dag heen slepen was niet erg aantrekkelijk. Het bed in duiken had weer zo zijn anderen ongewenste kanten. Ik twijfelde, maar het bed trok hard.
Op het laatste moment een soort afscheidsbrief voor Mariana geschreven, voor het geval er iets definitief misgaat. Drie uur geslapen en ik leef nog. Doe ik het de volgende keer makkelijker. Ik denk van niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten