Voor het eerst in de anderhalf jaar van z'n leven verdomd Mopke het vandaag om te luisteren. Bij de laatste grote uitlaatronde mocht ze al vrijwel de hele weg terug loslopen. Net voor thuiskomst pas aangelijnd om gedoe op het laatste moment te voorkomen. Dat laatste vandaag overgeslagen en niks geen Mopke die, zoals bedacht, mooi mee naar huis en de binnenplaats op loopt. Sterker nog, ergens in de laatste paar 100 meter was ze ineens foetsch en is dat 2,5 uur later nog steeds ondanks geroep en gefluit.
Nu kan ik de meest rampzalige gedachten redelijk controleren, maar prettig voelt het niet aan. En balen doe ik ook. Nu zij ook de smaak van de vrijheid heeft geproeft, zal ze net als haar gezusters weer met regelmaat aan de lijn moeten en kan ik dat vrij met me mee naar huis lopen ff vergeten.
Zo meteen na de koffie eerst maar eens een rondje zoeken. Geen zin om nog uren op de dame te wachten. En was er nou maar een methode om haar in te prenten, dat dit niet de bedoeling is. Bobby is in een hoop opzichten een veel trouwere hond dan alle drie de gezusters bij elkaar en die heb ik niks geleerd, alleen aandacht geschonken. Het zal de leeftijd zijn. Laat ik het daar op houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten