Dwingen kan soms iets goeds hebben. Met weinig enthousiasme richting Sibiu getogen. Zonder de normaal gesproken lol, die ik er aan beleef, blij dat het gedaan is. Koelkasten gevuld met de gewenste extra's. Drie à vier weken geen noodzaak om daarvoor in de benen te gaan. Er moeten wel andere zaken, maar dat staat los van 'levensnoodzaak'. De boodschappen van vandaag in feite ook, op het hondenvoer na, maar het is prettig me die aanvulling met regelmaat te kunnen gunnen, ook zonder noodzakelijkheid. In feite is het de laatste luxe, die ik me nog in het dagelijkse leven gun.
Voor de rest is alles heel erg terug geschroeft naar basic. Meer gezakt dan geschroeft. Het is vrijwel vanzelf gegaan. Ik val nog terug op de Penny in Agnita en niet op de dorpswinkeltjes en ga er heen met de auto ipv fiets of paardenkar. Ook best luxe besef ik nou. En dan zijn er dingen als gasverwarming (CV) door het hel huis, fatsoenlijke leidingennet voor de elektra en een hoop spullen teveel. Maar die laatste dingen zijn er en daar hoef ik niks meer aan te doen.
Op een hoop terreinen ben ik inmiddels op pseudo-zelfvoorzienend niveau. Ik hak mijn hout, werk in de tuin, conserveer groente en fruit. Het is het voor mijn gevoel nog niet helemaal maar het gaat in de goede richting. Nog een varken en een paar kippen? Misschien, maar in elk geval meer variatie uit de tuin, mn kruiden. Nog een paar jaar en dan ben ik er. Iets wat ik beter niet kan denken, want het triggert een hoop verkeerde gedachten. Op de winter in. Hout hakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten