We lijken in kalmere vaarwaters te geraken. Hoofd is minder druk en ook het lijf maakt minder problemen. Ik rag om de zoveel tijd, als de shredder weer afgekoeld is, een stapeltje verleden tot reepjes, heb vanochtend genoten van de hondenronde en geniet nu mijn koffie. Mijn blik gaat rond in de kamer. Van doos naar doos. Welke ga ik als eerste aanpakken? Misschien is het niet zo gek om eerst de tafelhelft op te ruimen, die de afgelopen dagen een sterk wisselende bezetting heeft gekend, zelfs geheel leeg is geweest, maar inmiddels gewoon weer bomvol ligt. Ik moet de inhoud van de gekozen doos tenslotte ergens kunnen parkeren in het beslissingsproces, wat ik waar nog mee ga doen.
Ben benieuwd of de zoveelste selectieronde nog veel afvallers gaat opleveren. Alles is tenslotte al eens gewikt en gewogen. Het percentage potentieel grof vuil zal minimaal zijn. Het gaat dus om weggeven of verpatsen. Waarbij ik van mijn aankomst hier geleerd heb, dat als je iets weggeeft het ook echt weg moet zijn. Uit mijn actieradius en blikveld. Niet zoals bij Mariana en haar moeder zien hoe beroerd spullen worden behandeld na al die jaren van goede zorg door jezelf. Nee, zo weg, dat ik niet geconfronteerd kan worden met wat die ander doet met wat ik gegeven heb.
Voor ik me daar druk over ga maken, eerst maar eens zien of en wat voor vertrek in aanmerking komt. Zelfs de boeken ontkomen er misschien niet aan en ook daar is in feite in Frankrijk al het kaf van het koren gescheiden. Gaan en zien, de enige weg naar resultaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten