Rode wijn. Mooi helder. Diep donkerrode kleur met een mooi paarse zweem. Ruikt en smaakt niet naar zelfgemaakt. Alcohol zal wel goed zitten. Een zoetje in de afdronk. Ik weet, dat de druif de wijn maakt en het meeste werk dus door de plant is verricht ism het weer en de wijngaardverzorger. Maar er zit ook best een beetje werk en zorg van mijn kant in. En het resultaat mag er zijn. De beste rode wijn ooit door mij gemaakt. Jaargang 2018.
Het maakt me direct nieuwsgierig naar jaargang 2019, die net een paar weken in de fles(sen) staat te gisten. Gisting loopt nog niet op z'n end. Het zijn geen meerdere bubbels per seconde meer. Het gaat weliswaar langzamer maar nog steeds constant door. Belooft misschien een nog net iets drogere wijn te worden. Restsuiker bepaling is een ingewikkelde toestand. Daar ga ik mijn energie niet aan verspillen. Ik beperk me tot mijn smaakpapillen. Ik probeer al doende het proces te optimaliseren en zo schoon mogelijk te werken. Daar zal ik het mee moeten doen. En als dat al zonder veel gedoe tot dit soort resultaten leidt, dan hoort niemand me klagen.
Deze week ook de witte wijn van dit jaar overhevelen in een schone fles en op een koelere plek zetten om te klaren. Zal wel de wijnkelder worden. Benieuwd naar de smaak. Hij is er nog niet, maar of de wijn droog/zoet, kruidig/fruitig etc gaat worden, zou al te proeven moeten zijn. En dan hebben we de rosé nog, waar de intensiteit van de gisting harder achteruitloopt dan bij de rode wijn. Dus dat wordt de volgende ws die overgeheveld en voorgeproefd kan worden. Bijna spannend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten