Wereld in slomo. Conditie minder, tempo minder, reactievermogen minder. Het schiet normaal gesproken al niet meer op, maar vanochtend leek de wereld werkelijk meerdere tandjes teruggeschakeld. Het moment dat de honden van de lijn gingen, was er ff de neiging om om te keren en terug in bed te kruipen. Daar me dat wat gek leek, doorgezet. De ene voet voor de andere met het gevoel, dat ik aan iets begon dat gedoemd was ten onder te gaan.
Ik voelde me door de knieën of een halve meter in de modder zakken. Moeizame voortgang. Het duurde een paar honderd meter, voordat de machinerie een meer normaal gevoel van de beweging wist te bewerkstelligen. Daarna kon je nog steeds nauwelijks over tempo praten, maar het bewoog in principe zoals het hoort te bewegen.
Gelukkig kwamen de honden, die een erg aangename ochtendronde achter de rug hadden, op de terugweg een voor een naar mij toe om aangelijnd huiswaarts te keren. Geen gedoe op dat vlak. Mijn gedoe voor vandaag gehad. De rest van de dag graag gedoeloos verder..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten