Gisteren eindelijk zekerheid. Na een dood jong twee jaar geleden, eieren die niks opleverden vorig jaar, hebben de ooievaars aan de ingang van Coves eindelijk meer geluk. Twee koppies staken boven de nestrand uit toen ik terug kwam van Agnita. Laat, dat wel. In het nest van vijf aan de kruising met de hoofdweg is het dringen geblazen en zijn de jongen toe aan hun eerste vliegvoorbereidingen. Dat is dan wel weer aan de vroege kant.
Twee uitersten eigenlijk. Maar voor het stel in Coves ben ik echt zoiets als blij. Je zult ieder jaar honderden kilometers of meer vliegen, alle gevaren onderweg het hoofd weten te bieden en dan aan de terugweg moeten beginnen na een broedseizoen wat niks heeft opgeleverd. In de huidige mensenwereld heb je dan toch al gauw een mental-coach nodig om het leven aan te kunnen. Al die zg coaches hebben binnenkort ws een coach nodig, die hen vertelt hoe de ellende van anderen te hanteren zonder er zelf door in een dip te geraken. Maar dat is een heel ander verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten