Het drijfzand heeft tegenwoordig vaste ondergrond voor ik koppie onder ga. Is wel prettig. D'ruit ben je er nog niet 1, 2, 3 maar verzuipen lijkt verleden tijd. Geen gedoe meer met je aan je eigen haren eruit moeten trekken. Op naar de volgende verbetering. Geen wegzakken meer! Meer versaaiiing. Meer middelmaat!
Gètver, dat klinkt voor geen meter. Laat ik het op 'meer evenwicht' houden, een betere balans, grotere flexibiliteit, betere veerkracht, soepeler. Zoals in de Looney Tunes. Over de rand van een ravijn heen rennen, beseffen dat je in het niets hangt, omkeren en terug over het niets naar vaste grond onder je voeten ipv naar beneden storten.
Gisteravond, starend in de vlammen, bedacht ik me , dat mijn emmer teleurstellingen en tegenslagen maar niet leger wil worden. Niet dat er zoveel bijkomt, niet bepaald, maar de oude zooi maakt nauwelijks plek voor nw, vergaat niet. Ik moest daar aan denken toen ik vanochtend in de Vk de uitspraak las: 'Misschien heb ik het wel nodig niet te ver in de misère te zakken.' Nu heeft volgens mij niemand het nodig om ver in de misère te zakken, maar de een kan er beter mee omgaan dan de ander en soms kon je het wel maar kun je het niet meer. Heb je je taks gehad. Wordt je soort van allergisch. Het is littekenweefsel. Je raakt het niet kwijt en het is vaak nog lastig bovendien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten