Nog niet terug waar ik wezen wil. In de tuin staan werken en je afvragen of je daar volgend jaar ook nog zult staan ... Niet het enthousiasmerende soort hersenspinsel, maar gezien de laatste dagen ook weer niet zo verwonderlijk. Geef toe, dat ik er weinig voor nodig heb om op dit soort zijpaden terecht te komen. Anderzijds wordt de mogelijkheid natuurlijk met de dag reëler.
Eenmaal in die hoek terecht gekomen vallen de gedachten over elkaar heen. Meest ervan is te banaal voor woorden. Eentje is me bij gebleven:
Vroeger stierven de mensen gewoon. Tegenwoordig sterft men overwegend als patiënt.
Wat voorheen een vanzelfsprekend aftakelingsproces was, is verworden tot een legale experimenteerfase op menselijke proefdieren. Meestal met de voorspelbare dood als afloop. Het vreemde is dat het lijdend voorwerp er meestal nog vrede mee heeft ook, vaak zelfs blij is. 'Levensverlenging' heet dan. Iets wat a. niet te bewijzen valt en b. je niet moet vragen hoe en ten koste van wat. Maar goed, ieder zijn/haar eigen keuze, als het al een keuze is.
Mag hopen, dat ik me daar voorlopig nog niet mee bezig hoeft te houden. Voor Mariana's vriendin is het inmiddels echter realiteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten