Zwaarmoedig? Nou, niet echt. Illusies de nek omdraaien werkt eerder bevrijdend dan verstikkend. Bovendien kun je je beter verzoenen met het onvermijdelijke dan er voor proberen weg te lopen. Al loopt het leven nog zo snel de dood achterhaalt het wel. Lijkt me trouwens heerlijk om er niet mee bezig te zijn, maar dat zit er helaas niet meer in. De wond is genezen. Het accute verdwenen maar het litteken blijft. Het is één van die punten waar in 2007 ongevraagd een geheel ander perspectief aan is gegeven. Niet altijd een slag van 180º. Maar een behoorlijk andere, afwijkende hoek. En ergens denk ik, dat het ook al niet de stevigste punten waren, die getroffen zijn. Latente zwakke plekken. Gewillige slachtoffers. Makkelijk scoren.
Een enthousiaste deelnemer aan het maatschappelijke en sociale verkeer ben ik bijvoorbeeld nooit geweest. Waarom een 9 scoren als het met een 6 ook kan en een stuk minder moeite kost. Dat was in de schooltijd al zo en is in het werkende bestaan nauwelijks anders geweest. Er zijn een paar pieken geweest zoals de eerste jaren in Frankrijk. Momenten waarop het omveld niet wist wat hun overkwam, maar die oprispingen werden of door mezelf teruggedraaid of door externe bemoeienis om zeep geholpen. Het aardigste voorbeeld is een periode op de middelbare school, waar ik in het tweede trimester ineens iets van 9 of 10 punten omhoog schoot en leraren me feliciteerden. Tegen de zomervakantie was dat echter weer gecorrigeerd.
Wat daarin is veranderd, is in feite alleen, dat ik meer tijd kreeg om me over het doen en laten van de medemens te verbazen. Het leverde in elk geval niet meer begrip op voor wat ik zag en waar ik zelf tijden aan heb proberen mee te doen op mijn zesjes-manier. Had ik in de eerste 2-3 jaar na Yoland's dood de tent weer aan het draaien gekregen, was het trouwens weer heel anders gelopen, dan het nu heeft gedaan. Daar zit een zekere willekeur in. En willekeur maakt zinloos, niet dan? Ja, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten