Zoals het de dood betaamt als ie ten tonele verschijnt. Je weet het, maar alsnog weet het je te overvallen en uit je baan te kegelen. De dag heeft iets ongecoördineerds gekregen. Het kost me moeite om me te houden aan dat, waar ik mee bezig ben. Gedachten draaien op topsnelheid. Zelfs zo snel, dat ik moet wachten tot ze bezinken, voordat ik zicht op de inhoud krijg, als ik die nu al krijg en niet pas ergens de komende tijd. Druk. Druk. Gedreven. Maar een richting ontbreekt.
Meegesleurd in een stroomversnelling probeer ik me vast te klampen aan de laatste restanten van de haast eeuwig durende afwas. Om me heen zijn tranen en wordt druk getelefoneerd. Hoe groot moet de warboel in het hoofd van Ica zijn? Van pijntje in de rug naar doodvonnis in een paar mndn tijd. Dan heb je wel wat zaken tot je door te laten dringen en vervolgens op een rijtje te zetten. Dat ze af en toe haar telefoon niet opneemt, daar kan ik me een hoop bij voorstellen. Ff geen anderen aan haar kop. Te druk daar boven.
Kan me nog goed herinneren hoe moeilijk het was om Yoland na mijn hartaanval duidelijk te maken, dat ik geen zin had in mensen aan mijn bed of telefoon. Zij wilde het de hele wereld rond tetteren en ik wilde niks anders dan vooral met rust gelaten te worden. Alsof die anderen op zo'n moment belangrijker zijn dan je eigen beleving. Amehoela ... om het netjes te zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten