Het was niet voor het eerst, dat het me vandaag opviel. Ik heb er wel wat meer tijd voor gehad en met aandacht lopen kijken. Drie mndn geleden liep ik dezelfde avondroute in het dal van het met plastic en ander afval vergeven beekje van Coves en had 360º vrij zicht. Zag het dorp ten zuiden van de oude bar. De huizen, de tuinen, het begin van het bewerken van de akkers, de heuvels aan de andere kant van de beek, etc. Misschien piepte hier en daar de mais al boven de grond.
Wat een verschil met nu. Ik loop al weken door een soort in het groen verzonken pad. Aan de dorpse kant de mais, die allang de 2 mtr is gepasseerd en aan de beekse kant het riet, de brandnetels, distels en een hoop ander spul wat qua hoogte niet onder doet voor de mais. Rondom zicht is onmogelijk. Door de kronkels in het pad is zelfs voor- en achteruit maar een zeer beperkt zicht. Schrikken is dat als ineens iemand aankomt of tussen de mais bezig is. Dat schrikken dan mn voor de honden met alle gevolgen vandien.
Wat een weelderige overmacht weet de natuur ten toon te spreiden. Zo'n moment dat je zeker weet, dat mens misschien, nee zeker weten ooit het loodje gaat leggen, maar het totaal van de natuur niet meegetrokken zal worden in die ondergaan, hooguit misschien een terugslagje zal ondervinden van het zelfingenomen en eenzijdige gedrag van de mens. Dat idee deed me deugd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten