Afwassen, naar Bordeaux rijden, de inmense berg FAS kranten laten slinken of de cloud van Evernote leeg trekken ... om de eerste mogelijkheden op te sommen, die me op dit moment te binnen schieten. Er is natuurlijk meer, veel meer. Teveel om te kiezen. Het maakt het maken van een keuze niet onmogelijk maar wel vrijwel zinloos. 'Af' komt het nooit meer. 'Af' is misschien niet eens de bedoeling geweest. Wat het dan wel is geweest en waar die streep getrokken is, zou ik niet weten te benoemen. Ik heb echter inmiddels het idee, dat ik ook die streep nooit ga bereiken.
Soms, en dit moment is er zo eentje, denk ik, dat ik net zo goed een goede fles witte wijn kan open trekken, in mijn kist gaan liggen en in alle rust het einde afwachten. Oude indianen deden zoiets als dat tenminste geen indianenverhalen zijn, die daar de ronde over doen. Beetje op een plek met een aardig uitzicht (de meeste kerkhoven liggen hier op/tegen een heuvel), beetje neuriën, absoluut niks meer hoeven, niks meer moeten of willen. Enkel kunnen en daar vanaf zien.
Wel ergens waar je geen last hebt van nieuwsgierigen of van die types, die altijd willen weten hoe het met je gaat, alles wat je doet bijzonder vinden en je maar eindeloos aan je kop blijven zeuren. Gewoon niks, niemand. De afwisseling van dag en nacht. Het waaien van de wind. Een vogel. Een krekel. En, oké, een vliegtuig in de verte. De leegte omarmen, die je je hele leven tevergeefs geprobeerd hebt te vullen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten