Prachtig vuur. Niet bijzonder, wel prachtig. Vuur is altijd prachtig, vooral als het overzichtelijk en controleerbaar blijft. Niet de allesvernietigende kracht die het ook kan zijn in bijv. huizen. Èn het ruimt op een definitieve manier op. Wat op het vuur gaat is opgelost. Geen omkijken meer na langer dan de vlammen nodig hebben om het tot as te verwerken.
Je kunt alles bewaren of helemaal niets. Beide uitersten werken niet en de middenweg kost een hoop werk. Als kind roestige spijkers recht geslagen voor hergebruik. Die tijd is voorbij. Ik haal ze wel nog uit het hout. Staat zo slordig om ze strak uit de as te moeten vissen, hoewel helemaal voorkomen, dat het vuur de spijkers moet bevrijden, is nauwelijks mogelijk. Verrotte pallets slopen alleen maar om ze van de spijkers te ontdoen, is onbegonnen werk. En spijkers van een kleine 100 jaar oud willen ook niet altijd meer bewegen.
Maar er ontstaat lucht, ruimte. Gestopt op het moment dat verplaatsen aan de orde kwam en zich niet direct een alternatieve plek aanbod. De oude dakconstructie van de schuur. Van die strakke stammetjes, die je zo als telefoonpaal zou kunnen gebruiken. Merendeel in redelijke tot goed staat. Zonde om te verfikken, maar wat doe je er mee? Willen we d'r nog iets mee? Kun je d'r nog iets mee?? Zo ja, wanneer? En waar laat je het in de tussentijd? De existentiële vragen van een opgeruimd leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten