Opleven

 Een tuin ... Ik kan het iedereen aanraden. Het zet niet direct een punt achter een hoop hopeloze gedachtengangen, maar het verzacht ze op de een of andere manier. De zweefies zullen het vast 'aarding' noemen. Ik hou het op afleiding, waar je je probleemloos in kunt verliezen. Zoiets als die blik naar voorbij de einder en domweg doorgaan. Niet zozeer prestatiegericht, gewoon letterlijk niet stoppen. Onkruid hier, onkruid daar. Decimeter voor decimeter van de ene kant van een perceeltje naar het eind aan de andere kant. Een meter of zes en dat over een breedte van om en nabij de halve meter. Zo heb ik nog wel wat stukjes te gaan. Ik kan dus nog wel ff vooruit met het ontzenuwen van de nog steeds prominent aanwezige gedachten over dood, doodgaan en dood zijn.

 Op mijn zestiende nooit het idee gehad, dat ik het tuinieren nog eens als therapeutische bezigheid zou gaan gebruiken. Gebruiken maar niet uitbuiten. Ik ga er geen business van maken. Behalve dat dat in ons omveld al schering en inslag was in onze Franse tijd, moet ik er niet aan denken mezelf een partij Wappies aan te doen. Als je het leuk weet te brengen zal het in eerste instantie vast lekker en misschien wel stormlopen. Helaas ben ik niet zo begripvol voor al die rond dwalende kneuzen in deze wereld. Dus op termijn gaat dat niet werken, want die mensen willen allemaal gehoord worden, aandacht krijgen en meer van dat kleffe gedoe.

 Eén maal in Frankrijk zo iemand terwille proberen te zijn. Behalve dat ik haar -in tranen- moest ophalen net voorbij Limoges, omdat ze het op en neer van de A20 niet meer aankon, was het eenmaal ter plekke ook geen succes. Wel krijgen, niet geven. Willen hebben, maar niet werken. Volgens mij was er ook nog gezeik over de betaling. Gelukkig vertrok ze voortijdig. Nooit meer aan beginnen. Zal me geen moeite kosten.