De ene dode is de andere niet. Nooit Turks Fruit gezien, ooit Keetje Tippel, geloof ik, geen Soldaat van Oranje en ook geen Blade Runner of Hitcher en al helemaal geen Floris. Toch zou het een van de eerste namen zijn geweest, als ik gevraagd was om Nederlandse filmspelers, acteurs heet dat, te noemen. Kort ziek bed, snel weg.
75, jong? Weet niet. Een jaar meer dan mijn vader, maar die ligt inmiddels al 17 jaar op het kerkhof. Vijf jaar meer dan Yoland. Getallen. Data. Een leven gevat in films. Kun je het ten eeuwige dagen terug halen. Lijkt me als acteur al een ramp, laat staan als nabestaande. Maar daar denken hele hordes vast anders over.
Afgesloten en ook weer niet. Voortbestaan of verdwijnen. Had hij het laatste gewild, had hij een ander beroep moet uitoefenen. Maar tegenwoordig geldt vrijwel voor iedereen, dat verdwijnen niet mogelijk is. Niet een paar vergelende foto's blijven achter. Nee, massa's digitale plaatjes en ongetwijfeld ook video's circuleren er vrijwel van iedereen in het web van het internet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten