Een van de stamgasten in de artikelreeks van de VK had het over zijn verlangen om aansluiting bij sprankelende, jonge mensen te houden. Hij had dan ook een hekel aan ouder worden en oudere mensen. Zijn leeftijd (54) kreeg je niet meer van de bank. Hij vond ze doods, fantasieloos, suf, lelijk en enigszins debiel met ambities en dromen die aan diggelen zijn. De goeie man heeft schijnbaar slechte ervaringen opgedaan in zijn directe omgeving.
Er zijn, denk ik, hele legers jongeren, die je niet van de bank krijgt, geen fantasie hebben, etc. En lelijk of niet is natuurlijk een kwestie van smaak. Voor de rest bouw je ervaring op en wordt je reëeler in het inschatten van je mogelijkheden. Alles in z'n algemeenheid, natuurlijk. Van al die aandacht voor jongeren, avonturen, bucket lists, het 'moeten kunnen' blabla word ik eerder moe dan het me stimuleert. Bovendien praat je over een soort actie elite, ook bij al die extreme sportuitingen van tegenwoordig.
Mij is bovendien al vaker opgevallen, dat je naar mijn idee haast automatisch gefocust bent op generatiegenoten. Plus/minus, dan. Ik kijk eerder naar een vrouw van in de vijftig, die het nakijken waard is, dan naar grietjes waar het nestvet nog opzit. Eigenlijk zie ik overal 'alleen' de mensen van om en nabij mijn leeftijd. De rest ontgaat me niet, maar is toch meer achtergrondvulling. Veertig jaar geleden was dat hetzelfde maar omgekeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten