Wat een haast vergeten genot. Rustig een half uur lopen met de hond. Eentje maar en daar zit het 'm in. Maakt nauwelijks uit wie van de gezusters ik apart neem, maar het is een wereld van verschil met alledrie tegelijk. Nu was het Mopke, omdat die in huis lag, toen de beide anderen de poten namen. Die ondeugden mogen vanavond naar hun rammelende maag luisteren en ik maar hopen, dat ze een link leggen tussen weglopen en geen voer krijgen. Ws niet, maar dan is het ter compensatie van het gebrek aan andere middelen om hen aan het verstand te peuteren, dat ze geen uren moeten wegblijven. Als ze maar oud genoeg worden, dringt het ergens wel eens tot hen door of zien ze er gewoon de lol niet meer van in.
Maar rust dus. Eén zo'n hond aan de lijn, die globaal gezien met je meeloopt. Geen drie, die ieder hun eigen invulling aan 'globaal meelopen' geven. Geen heisa van drie omdat één van hen iets denkt te ontwaren. Èn niet onbelangrijk, slecht een kilo of 25 die in het slechtste geval aan je loopt te rukken en geen 75 of meer.
Meer rust, meer gerichte aandacht voor het dier, meer tijd voor je omgeving: win, win, win.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten