Niks meer gehoord van het thuisfront, dus voorlopig is alles met moeders weer oké in zoverre je nog van 'Oké' kunt spreken in haar situatie. Het was al tamelijk onmogelijk om haar leven nog als 'zelfstandig' te betitelen en dat zal er zeker niet beter op worden. Mentaal in orde, zolang als je maar niet wilt weten, wat ze een minuut of wat geleden heeft gedaan. Lopen, alleen met grote moeite en niet meer dan van stoel naar bed of aanrecht. De woning verlaten hoort niet meer tot de mogelijkheden. Verder hulp (nodig) bij zo ongeveer alle noodzakelijke handelingen in het dagelijkse verloop.
Gelukkig blijkt ook bij de direct betrokkenen doorgedrongen, dat het zg op zichzelf wonen grenzen heeft en dat die inmiddels gepasseerd lijken. Ik heb zoveel afstand, dat ik 'makkelijk praten' heb. Denk niet dat ik er anders over zou denken, als ik net als de rest binnen loop-/fietsafstand zou wonen. Ik zou me er hooguit uitgebreider tegen aan bemoeien. Nu is het vaak iets van "Laat ik m'n mond houden, ik ben er tenslotte niet concreet mee bezig!".
Had eigenlijk gehoopt, dat dit haar eindstation was geworden. Klinkt misschien cru, maar ze heeft nauwelijks nog het leven, waar ze altijd waarde aan gehecht heeft. En die grote verhalen van "Ik ga 100 worden" hebben allang plaats gemaakt voor het besef, dat het vertrek ws niet meer zolang op zich zal laten wachten. Bovendien weet ik zeker, dat ze ervan overtuigd is vaders weer terug te zien. Maar niet onnodig rekken, lijkt me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten