Wat een dag kan veranderen. Net bedacht, dat minder (diepe) dalen wel een aardige volgende stap zou zijn en ik vind me terug ergens op een bodemdiepte, waar ik zelden verkeer. Godallemachtig, wat een grafstemming, waarmee ik bij mijn positieven kwam na een siësta als in coma. Dat je er duf van kunt worden, dat weet ik. Is meestal ook de reden om het niet te doen. Maar de aanhoudend krappe nachtjes maken de verleiding na de lunch steeds moeilijker te weerstaan.
Maar vanmiddag had het weinig met duf zijn te maken. Voor mijn gevoel zag ik een stuk minder levendig uit dan een gemiddelde zombie. En was het nog bij de presentatie gebleven, dan was het met die stemming wel meegevallen, denk ik. Maar er moest natuurlijk weer vanalles bijgesleept worden wat minder met leven en meer met dood te maken had. Het bijkomen kostte meer tijd dan het dutje. Geen dagenkostend gedoe meer gelukkig. Dat is een geluk bij een ongeluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten