Videozooi

 De afgelopen dagen een paar maal wat langer voor de Pc blijven hangen dan normaal. Niet zozeer de kleine uurtjes in, maar gewoon in het verloop van de avond. Dumpert heeft een alternatieve Top-2000 bedacht met video's, die ooit op Dumpert zijn verschenen. Een top-2000 met ietsje meer dan 1300 items. Tja, en die allemaal kijken? Is geen beginnen aan.

 Ik heb er zo af en toe een blik op geworpen. Het is een aparte wereld. Sowieso al dat gefotografeer met de telefoon. Maar alles wordt ook nog 'ns op video vastgelegd. Oké, vast niet alles, maar heel veel en mn dommigheden. Zelden toevallig, meestal geregiseerd met de bedoeling van een andere afloop. Het simpelst zijn de blunders, maar volgens mij wordt soms ook eindeloos gewacht op dat ene bedoelde moment. Video schijnt normaal te zijn.

 Soms hartelijk gelachen, soms pijnlijk geschokt, plaatsvervangend schamend, soms leuk, soms bijzonder, vaak volkomen oninteressant. Net als bij het nieuws ligt de nadruk op de missers, de rampen, het eindeloos lijkende geblunder van de dierssort mens. Ongetwijfeld zal er soms een dodelijk afloop zijn geweest of  het leven verder voortgezet zijn in een rolstoel. De dierenfilmpjes zijn daarbij vergeleken een verademing, als het niet direct een paard is dat een kip doodtrapt. Veel van de filmpjes waren me bekend. Dat is een slecht teken.

Blind

 Keuken aan de kant. Het koken op de rit en nog ff tijd voor een zijstraatje. Gisteren bij Mariana's vriendin een klein katje terug gezien. Een mnd of 2, misschien drie geleden was het verschil tussen hem en de rest van het nest schokkender dan het nu was, maar klein was het katje nog steeds, ook met vier mndn. En niet alleen klein maar ook blind of bijna blind. Twee leeg ogende oogholtes, een hoop geëtter, 4 mndn en nog nooit er mee naar de dierenarts geweest. Dit is Roemeense dierenliefde ten voeten uit. Het hele nest heeft oogproblemen maar niet zo extreem als het kleintje. Ze benoemen het  zelf als een genetisch probleem, maar aan inteelt, nee, daar kan het niet aan liggen. Ooo??

 Het is absoluut geen hardvochtig mens, eigen geld heeft ze sinds een jaar of wat ook tot haar beschikking, maar het geld aan een dier spenderen, dat is geen vanzelfsprekendheid. Of het katje een paar mndn op de een of andere manier geholpen had kunnen worden, weet ik niet. Maar als je daar mndn mee wacht, wordt de kans, dat iets gedaan kan worden zeker niet groter.

 Een paar mndn geleden had ik het beestje al mee willen nemen en nu was daar weer die neiging. Ook blind kan de kater best een goed leven hebben, maar het bindt je wel nog meer aan huis dan zeven honden en 2 katten al doen. Dus mezelf maar streng toegesproken en het beestje sterkte gewenst. Naar het schijnt gaan ze deze week met hem naar de dierenarts. Ben benieuwd wat dat oplevert.

Kneuteren

 Voor het eerst sinds 2014 een O&N in huiselijke sferen. Kortom koken en opruimen. De soep trekt al sinds gisteravond. Afwas staat nog in de weg. Had naar de Metro gewild, maar laat dat mooi zitten. Ham, spek, kip, soep, ijs, chocola, groenten, wijnen, brood, kaas, geestrijker vocht  ... alles vooralsnog in willekeurige volgorde maar in ruim voldoende mate aanwezig. Aan mij om daar orde in te scheppen. Misschien nog een blik in de Penny voor de laatste ingrediënten èn het uitgeven van de laatste tegoedbonnen voor 2018. Op de laatste dag! Misschien die voor 2019 wat eerder spenderen? We dwalen af.

 De tafel moet leeg om er de avond aan te kunnen genieten. Dat wordt nog een klus. Was bedoeld geweest om die klus voor het vertrek naar Praag te klaren, maar het schutting-gedoe heeft die tijd opgeëist. Maakt allemaal niet uit. Lekker een dagje coconen, zo werd dat een paar jaar geleden nog genoemd. Hoe heet dat tegenwoordig?

 Kachel oppoken, honden naar binnen. Het muziekje mist, dat is jammer, maar dat gaat komend jaar goed komen als eindelijk alle dozen zijn geleegd en ook de laatste zooi is geïnstalleerd. Ruimte, mn op de grond en na jaren eindelijk tijd voor de gedroomde stofzuigerrobot. Het ding zal de poetsmomenten niet overbodig maken, maar ons de tussenliggende dagen ergernissen besparen en sowieso ruimte geven voor extra werk. Tenminste, dat is nog steeds het idee. Weer in een zijstraat terecht gekomen. Ik ga maar gewoon beginnen met de eindejaarsslag.

2018/2019

 De laatste dag! De laatste kans(en)? Als je 364 dagen hebt lopen verklooien zal die ene dag het verschil niet gaan maken. Ik heb het nu voor de afwisseling niet over mezelf. 2018 is niet bepaald een jaar geworden waarin niks is gebeurd of gedaan in mijn bestaan. Dan dringt zich onwillekeurig de vrg op of ik tevreden ben over de afgelopen twaalf mndn. Moeilijk te zeggen. Deels wel, deels niet. Er zijn overduidelijk weer een paar dingen niet gebeurd, die al in het jaar daarvoor aan de beurt hadden kunnen zijn geweest, en van wat wel gedaan is bestond geen lijstje en dat streept niet lekker weg. Geen eindejaars lijstjes dus uit deze hoek.

 Ga ik me dan aan voornemens en vooruitzichten bezondigen? Weet niet. D'r staat weinig schokkends op het programma, dus voorspellingen durf ik wel aan. Schuur afmaken, waarbij het nog ff de vrg is of dat door de originele aannemer gaat gebeuren of dat we iemand anders moeten zoeken. En dan wordt het alles bepalende thema voor 2019: alles op z'n plek!! Ingerichte orde. Een volledig functionerende, zelfstandige woon- en leefplek. Misschien komen we zelfs aan de inrichting en afwerking van het gastenhuis toe. Maar verder dan 'misschien' ga ik niet.

 De tuin zal ook dit jaar behelpen blijven. Voordat de bouwrommel verwerkt en dus verplaatst is, zijn we de zaai- en plantmndn voorbij. Zou mooi zijn als ik de boel net als dit jaar, en misschien zelfs nog een slagje beter, schoon weet te houden en misschien, heel misschien een begin kan maken met drainage en de definitieve indeling. We komen nu in de sfeer van luchtkastelen, mogelijkerwijs met links en rechts enige concrete elementen maar meer niet.

 Belangrijker is, dat ik er niet tegen op zie. Ik sta ook weer niet te popelen om aan de slag te gaan, maar dat mag nauwelijks verbazen. Het maken van de schuttingen, hoe simpel ook, heeft vertrouwen gegeven in oude kunnens. Dat vasthouden en ruimte geven lijkt me een mooi streven. Verder gewoon zien hoe ver we komen. We moeten tenslotte ook het leven niet vergeten.

Verschilletje

 Wat heb je toch verschillende mensen en wat is dat een open deur. Maar toch. Vanmiddag bij een vriendin van Mariana op bezoek geweest. Iemand die ze al kent sinds haar studiejaren in Brasov en die we met regelmaat zien. Iemand die het niet breed heeft maar ook geen armoe lijdt, al viel ik bijna van mijn stoel, toen ik een paar jaar geleden hoorde, dat ze haar was nog in de rivier deed .... op haar knieën gezeten aan de waterkant.

 Dat is inmiddels verholpen en had dat al jaren eerder kunnen zijn, maar dat is iets tussen haar en haar partner. Met hen zijn we vorig jaar naar Parijs geweest. Met hen en de aannemer en zijn vrouw, één van Mariana's schooldirecteuren. Ze, die vriendin heeft het er nog steeds over. Daarnaast geniet ze van het leven dat Mariana sinds een paar jaar kan leven. Geniet mee met de kleren waar Mariana weer een keertje mee in de wolken is en dat ook niet bepaald onder stoelen of banken steekt. Ze, en d'r vent ook in zoverre ik dat kan inschatten, doet mee aan voorpret, geniet mee achteraf, etc.

 Wat anders is het met de aannemer gesteld, die met steeds schevere ogen (invulling, maar toch) naar ons toch niet speciaal protserige uitgavenpatroon zal hebben gekeken en dit jaar op orgineel Roemeense wijze dacht, dat hij wel recht had op iets meer van dat wat wij in zijn ogen teveel hebben, zonder daar iets speciaals voor te hoeven doen. Zoiets als de buren (ws) rozen uit de perken trekken, omdat ze vinden, dat we er al zoveel hebben staan.

 Ik heb niks meer van de beste man gehoord en gun hem rustige feestdagen. Als hij slim is reageert hij daarna snel, anders loopt de boel nog verder uit de klauwen.

Potentieus

 D'r gaat hier iemand om een teleurstelling vragen. Hoe je het bedacht krijgt, mag Joost weten, maar de priester hier in Coves is het gelukt. Ik bedoel, het gaat hem lukken, want zijn spetterende idee moet nog ten uitvoer worden gebracht.

 Een nachtmis met O&N. Een idee uit duizenden. Wil je iets aan de leegloop van de kerk doen, moet je de mensen naar de kerk proberen te halen op een moment, waarop ze normaal gesproken in familiekring het oude jaar wegdrinken en op het nwe jaar klinken. Kan hij wel zijn normaal drie uur durende mis om 22:00 beginnen en om 00:00 onderbreken voor een glas champagne om vervolgens verder te gaan met het laatste uur. Iets zegt me, dat weinig dorpelingen de behoefte gaan voelen om op de overgang van het jaar in de kerk te zitten.

 Een onzaliger idee zou ik niet zo uit mijn mouw weten te schudden. Dat de mis op nieuwjaarsdag om 08:00 's ochtends zelden goed bezocht wordt, daar kan ik me een hoop bij voorstellen, maar dit is echt geen oplossing voor die magere nieuwjaarsopkomst. Dit getuigt van een overmatige naïviteit. Een in principe prijzenswaardige eigenschap maar praktisch erg onhandig.

Explosief

 Met maar net beteugelbaar enthousiasme de honden uitgelaten. We zijn wel al 'achter' uit geweest, maar niet heuvelop, niet vrij. Het 'zit'-commando om de riemen los te koppelen leek z'n betekenis verloren te hebben. Eenmaal los waren ze in een paar tellen verdwenen. Gelukkig niet terug het dorp in, wat ze af en toe wel doen en dan mn door de tuinen van de huizen aan de kant van het dorp waar ik de heuvel beklim. Aan onze overkant dus.

 Marcello zal gevloekt hebben. Na een week rust ineens weer Bobby, die onder zijn poort door zijn honden gek maakt of reageert op het geblaf van binnenuit. Het is een beetje een 'kip-ei' situatie. Als Bobby niks hoort of ziet, blijft hij verbaast naar Marcello's poort kijken en loopt vervolgens zonder geblaf verder. Meestal komt er echter wel een grom of blaf van achter de poort en dan duikt hij naar de spleet tussen de onderkant van de poort en de grond en gaan de honden over en weer tegen elkaar tekeer. Soms komt Marcello dan vloekend naar buiten gestoven om Bobby te verjagen, maar die is dan meestal allang meer dan 100 meter verderop en aan de overkant van de straat. Hij heeft het niet zo op Marcello. Als hij die man hoort loopt hij in een grote boog om de poort heen. Honden of geen honden, doet er dan niet toe.

 Eenmaal op het pad naar de heuveltoppen zijn de honden met sporen en elkaar bezig. Prada rent achter Rosa aan, Rosa achter Mopke, Lady achter Prada en Bobby achter Lady aan. Haalt de een 'n ander in, pakt 'm bij de staart of een achterpoot of walst er in volle vaart dwars overheen, rolt de hele bende over elkaar heen. Sprint er eentje duidelijk doelgericht weg, volgt de rest zonder aarzeling. Heerlijk die energie. Nog heerlijker is het, dat ze eenmaal boven en enigszins moegerend redelijk luisteren en de gezusters zich laten aanlijnen voor de terugweg.

Inladen

 Weinig beters dan het doen van boodschappen om je het gevoel te geven, dat je grip op je wereld hebt. Jij bepaalt wat in je kar komt, jij betaalt het, jij laadt het in je auto en thuis leg je het weg op de daarvoor bestemde plek. Voilà, geen externe bemoeienis, geen verplichtingen, vrije keuze, eigen wil.

 Maar dat geldt niet voor jou alleen. De massa gelijkgezinden zorgt voor een volledig geblokkeerde toegang tot de parkeerruimte voor het winkelcentrum. De laatste 5-600 meter rij je stapvoets in afwachting van een parkeerplek met een gelatenheid, die niet onderdoet voor een grazende schaapskudde. Rare vrije wil. Auto opgeborgen gaat het met de stroom mee naar binnen.

 Waar normaal gesproken vele tientallen meters lange rijen met lege boodschappenwagentjes staan te wachten op jouw keuze, stond er nu slechts ééntje verloren te wezen. De vorige gebruiker had bij gebrek aan andere wagentjes niet eens zijn halve lei uit het karretje kunnen terug nemen. Hup naar binnen. Waar de karretjes voor je gemak zijn bedoeld, zijn ze in druktes als deze eerder een hindernis. Mensen laten hun met 2,5 ltr flessen bier, cola en zakken pufuleti gevulde karren overal staan en lopen af en aan met nog meer vulling.

 Geen speciale uitspattingen van plan is het voor ons, ik bedoel mij, simpel het nalopen in mijn hoofd van de extra's, die niet bij de Penny in Agnita te krijgen zijn. Mariana slingert daar wat omheen en zorgt voor de meer eenmalige zaken. Maandag, als het weer niet raar gaat doen naar de Metro voor vis en vlees en dan hebben we het voor dit jaar gehad.

Innemen

Zien dat we vandaag de greep op de plattelands plek geheel terug in eigen beheer krijgen. Achter hondenvoer aan, stront cq verwerkt hondenvoer ruimen en de uitgegraven borders herstellen. Zelfs de schutting is niet ongeschonden door onze afwezigheid gekomen. Aan een hoek van de 5m overspanning heeft een hond geprobeerd naar binnen te komen. Net teveel ruimte tussen plank en muur denk ik, waardoor hij, want het is ongetwijfeld Bobby geweest, die naar binnen wilde, zijn kaken om de plank kon klemmen en wrikken. De schade valt mee. Beter vastzetten en dan is het voorlopig opgelost. Aan de binnenkant lag een grote blok beton. Hij zal beseft hebben, dat zijn sloopwerk geen zin had.

 Tegelkachel weer aanmaken. Hij was gisteren nog warm, dus de oppasser heeft zich ook daar tegen aan bemoeit. Net zoals de beste man de tuinkamer aangeveegd heeft. Dat was voor vertrek een grote puinhoop en is nu netjes aan de kant. En dan zien dat we de koelkasten gevuld krijgen en onszelf een paar dagen in ons 'hol' kunnen verkruipen in afwachting van 2019.

 Kan ik in alle rust over het komende jaar nadenken òf ik er iets mee wil en zo ja, wat dat dan wel moge zijn. Er is natuurlijk (nog) altijd genoeg wat gedaan moeten worden, nog meer wat zou kunnen en misschien zijn er ook nog wel dingen, die ik zou willen. Ik ga me dat, zoals net al geschreven, eens in alle rust bekijken

Eigens

 In bed gelegen moest ik gisteren als eerste denken, dat een beetje hotelkamer, zelfs zo bijzonder als die van de afgelopen week, weinig meer te bieden heeft dan de slaapplek thuis. Om te beginnen is ons bed beter. Dat is weleens eens anders geweest. Ook de badkamer, ooit, in de tijd voor de juniorsuites, vaak de eyecatcher van een hotelkamer steekt tegenwoordig met regelmaat een beetje bleekjes af tegen ons eigen exemplaar. Alleen het formaat van de slaapkamer dat wordt meestal wel door de hotelkamers overtroffen, maar dan ook alleen het formaat.

 Je zou met je eigen stekkie op sleeptouw steden als Parijs en Praag moeten kunnen bezoeken. Alles altijd naar wens èn je eigen gang kunnen gaan in een vertrouwde omgeving. Het hotel, waar je dan bijv. zou kunnen aankoppelen, stel me dat voor als ruimteschepen die in Sf-stripverhalen aanmeren op een ontvangst plek van een vreemde planeet, is dan enkel nog voor de extra's. Voor de bar, het/de restaurant(s) en de SpA. En natuurlijk voor het dagelijks verschonen van het bed. Misschien zijn d'r wel mensen, die dat idee hebben, als ze met hun caravan van camping naar camping trekken, maar daar ontgaat me de lol van. Camper idem dito. Dat is me te benepen.

'Boarden'

 D'r moest een hoop verwerkt worden. Wat een onrustig begin van de nacht. Meerdere keren het idee dat ik het leven ging verlaten zo net thuis gekomen. Ja, gevoel voor timing en drama kan de doodswaan niet ontzegd worden. Uiteindelijk in een diepe, volgens mij droomloze slaap weggezakt. Maar ook nu nog steeds een onrustig en opgejaagd gevoel. Niet die warme, liefhebbende en geruststellende deken, die je van een huis, dat je thuis noemt, zou mogen verwachten.

 Ik heb geen idee of mijn geest inmiddels in Roemenië is geland, nog in Praagse sferen vertoeft of ergens tussen beiden in de lucht hangt. Misschien is het wel een kwestie van delen, die het geheel hebben verlaten en iedere voor hun eigen plek hebben gekozen. Het zou een mooie verklaring zijn voor het onrustige, verstoorde gevoel. Gewoon oncompleet. Het reeds in Coves gearriveerde deel wacht op de achterblijvers. Ongetwijfeld ongeduldig. Wachten op anderen is niks ook niet als het jezelf betreft.

Speedswitchen

 Net zeven uur geweest en alweer een uurtje of twee op het Roemeense platteland. Blijft een rare ervaring zo van de ene plek naar de andere verkassen in een paar uur tijd. We hebben er met de ruime overstap in Wenen veel langer over gedaan dan nodig was geweest. Stel, je had een rechtstreekse verbinding van Praag naar Sibiu dan zou je in goed anderhalf uur van de oevers aan de Moldau naar de de stad aan de Cibin verkassen. Goed voor een mentale jetlag.

 Nu ging het om half zeven vanochtend in een vette BMW met een niet erg spraakzame chauffeur tussen de trams door het oude centrum uit en heuvelop richting het vliegveld. Koud, maar droog. Vlucht naar Wenen een peulenschil. Weer ook droog maar minder koud. En na twaalven de laatste étappe incl. het vooruitzetten van de klok naar een koud en mieziger weertje in Sibiu. Baggage in de auto laden en een uurtje rijden door de regen. Overal nog sneeuwrestanten zichtbaar.

 Allebei erg zwijgzaam. Geen muziek. Fysiek op enkele tientallen km's van huis maar in het hoofd nog niet uit Praag vertrokken.

 Thuis, na het tellen van de beesten, de koffers uitpakken en nazwijmelen over Praag. Het is goed dat het zo'n indruk heeft weten te maken en eigenlijk ook weer niet. Nu heb je d'r weer een plek bij waar je naar kunt verlangen, alsof we die met Parijs, Rome en Barcelona niet al genoeg hadden.

Zwartkijker

 De levend have in z'n geheel levend aantroffen èn achter de poort dan wel de nwe afsluitingen. De oppasser heeft goed werk verricht itt mijn persoontje, die binnen een paar minuten net iets te slordig was, waardoor Prada 'm wist te piepen. Lekker ff de benen strekken, zal ze gedacht hebben. Die zien we niet voor morgenochtend terug. Maar dat komt wel goed.

 Gaande het vorderen van de terugweg steeds grotere vrezen doorleeft over wat ik thuis zou gaan aantreffen. Dode kat? Overreden hond of honden? Verscheurde teckel? Valt me nog mee, dat ik daar eerder nauwelijks mee bezig ben geweest. En was er iets misgelopen, had ik daar verder weinig aan kunnen doen. Niet vanuit Praag, maar ook niet terug rijdend van Sibiu naar huis.

 Dat het goed gegaan is, geeft wat meer vertrouwen naar de toekomst toe. We kunnen ze nu bijv. gewoon een keer een nacht alleen laten en ergens anders de nacht doorbrengen. Stappen in Sibiu, Brasov of Cluj bijvoorbeeld. Het hoeven niet altijd weken te zijn, die we weg zijn. Hoewel het wel kriebelt om weereens 4 of 5 weken er op uit te trekken, maar dat moet dan weer helemaal anders geregeld worden. Dan moet iemand ter plekke zijn en niet alleen langskomen om te voeren. Ook hier dus weer een stap vooruit gemaakt. Prettig.

Groeien

 Eerst étappe van de thuisreis zonder problemen verlopen. Wenen. Drie uur overstap- cq shoptijd. Verbinding met een Bombardier, een tweemotorig propeller vliegtuig. Kleiner heb je ze in de reguliere Europese luchtvaart volgens mij niet. Kan me nog herinneren hoe ik de eerste keer in zo'n kreng ruim een uur met samengeknepen billen heb zitten hopen dat niks mis zou gaan. Dat viel vandaag mee. Blijft een klein, lawaaierig ding maar het doet goed om iets meer vertrouwen te hebben in de resultaten van het menselijke vernuft.

Opklaren

 Mariana vandaag helemaal in de wolken. Tegen de verwachtingen in de winkel terug gevonden waar ze haar jurken heeft gekocht. D'r was nog iets met een jas, die ze wel en ook weer niet en eigenlijk toch wel weer graag had gehad. De winkel, niet dezelfde als die van de jurken maar een collega-filiaal, was open, er stond een stel ergens op te wachten zonder dat het duidelijk was waarop en in het pashok werd druk van kleding gewisseld, prachtig zichtbaar in een soort Japans schaduw-schouwspel. Zou men zich dat realiseren??

 De verkoopster was redelijk op leeftijd en druk bezig geen van de aanwezigen aandacht te schenken. Ze was met in- dan wel uitpakken bezig en reageerde bijna geïrriteerd op Mariana's vrg naar de jas. Duidelijk het Engels niet machtig en van de betreffende jas bleek maar één exemplaar aanwezig en die zat om een pop in de étalage.... Als een soort afschrikking liet ze ff weten wat het ding moest kosten. Bedragen in Tsjechische Kronen gaan snel met veel nullen gepaard. Klinkt indrukwekkend maar verder niet abnormaal. Dus, geen probleem. Met veel gezucht werd de maat gecontroleerd, die helaas voor haar bleek te kloppen. Nog meer gezucht bij het demonteren van de pop om het ding van de jas te ontdoen. 

 Pas Mariana's enthousiasme, toen ze de jas aantrok, wist het mens iets van sympathiek gedrag te ontlokken. Toen Mariana ook nog iets met een hoedje wilde ontdooide de dame eindelijk compleet. Natuurlijk wilde Mariana de jas aanhouden en het exemplaar, dat ze aan had, in de draagzak zien verdwijnen. Maar dat was inmiddels allemaal geen probleem meer. Maandagochtendhumer op donderdag want te oud voor hormonale uitvluchten.

Indrukwekkend

 Praag maakt indruk. Kan het anders niet verklaren, dat mijn dromen zich al een paar nachten geheel in middeleeuwse sferen voltrekken. Komische setting met veel gevoel voor authenticiteit.

Uitklinken

 De laatste loodjes in Praag. Niet dat het zo aanvoelt. Moet zeggen, dat ik nauwelijks met anderen dingen bezig ben geweest, eigenlijk zelfs helemaal nergens anders mee dan met aanwezig zijn in deze tot voor kort onbekende stad. Gistermiddag bij de lunch wist de dood voor een moment mijn aandacht te trekken en een keer of wat heb ik me afgevraagd hoe ik de beestenboel bij thuiskomst zou aantreffen. Alles in minimale bekommernis vergeleken met andere momenten buitenshuis in de laatste jaren.

 Vandaag begonnen de bezigheden en verplaatsingen iets van ritme en regelmaat te vertonen. Duurde lang voor mijn gevoel, al is dat nauwelijks ergens opgebaseerd. Het is lang geleden, dat ik voor het eerst in een stad van dit formaat terecht ben gekomen. Misschien had het maken met de ontbrekende grip op de stad. Oriënteren functioneerde vandaag voor het eerst een beetje naar wens. 'Controle', vies woord maar prettig gevoel.

Eigenweg

 Eindelijk een plattegrond weten te vinden, die meer van de stad laat zien dan de bocht in de Moldau met rechts (stroomafwaarts) het historische centrum en links het kasteel op de heuvel uitkijkend over diezelfde oude binnenstad. Een oude binnenstad die uit weinig meer lijkt bestaan dan hotels en restaurants. Gelegenheden waar websites à la Tripadvisor zich tegen aan bemoeien om de mensen in zg goede banen te leiden.

 In Parijs vorig jaar er stomgenoeg blind op gevaren en tot tweemaal toe in een soort snackbar ipv restaurant terecht gekomen. Leuk voor enthousiaste rugzaktoeristen maar niet als je een aangename avond uit wilt. Dus sindsdien sowieso al kritischer maar er is meer. De mens is een kuddedier, dus als je niet oppast loop je niet alleen waar iedereen loopt, maar slaap je waar iedereen slaapt, eet je waar iedereen eet, koop je de lokale bijzonderheden omdat iedereen dat doet en dat dan op de daarvoor benoemde plekken. Alles onder het mom van het 'goed-beter-best' van de doorsnee toerist ter plekke. 

 Dus behalve de aanprijzingen weten te lezen is het beter nog om af en toe gewoon op je gevoel af te gaan en maar te zien of het goed uitpakt of niet. Voor het ècht meer normale cq de door autochtone Tsjechen bezochte gelegenheden moet je volgens mij het historische centrum uit, maar ook een straat of wat naast de drukst gefrequenteerde routes zijn simpele maar goede plekken te vinden. Weinig verbazing wekkend natuurlijk als je niet de hele tijd met je blik op je smartfoon gericht door de stad loopt.

Verzamelen

 De aanhouder wint. En dan ook nog vinden waar je naar blijkt te zoeken, maar je dat pas weet, als je het betreffende item ziet. Moet vergelijkbaar zijn met liefde op het eerste gezicht. Weer een klein pakketje extra in de baggage.

Opsporen

 Tweede Kerstdag. Mariana hoopt dat de meeste winkels hun deuren weer hebben geopend. Het is haar in de laatste openingsminuten op Kerstavond gelukt om iets bijzonders te vinden in de categorie kleding. Het lukt haar vrijwel altijd als we ergens rondstruinen, waar we normaal niet vertoeven. Maar dat succes(je) op Kerstavond is niet voldoende geweest om de scoringsdrift op inkoopterrein te bevredigen. Er moet meer. Deels weet ze ook wat,  maar voor het grootste deel is het simpel veel rondlopen en kijken in afwachting van een 'klik'. En daarin is ze geduldig en volhardend. In Korcula is ze een paar jaar geleden veertien dagen lang iedere dag hetzelfde straatje met winkeltjes doorgelopen, van étalage naar étalage totdat ze gevonden had wat te vinden was. Hier is dat een gebed zonder end, stel ik me zo voor.

25ste

 Ook eerste Kerstdag stikt het van de toeristen in de voor de handliggende delen van de oude binnenstad. Ik zou niet vies zijn geweest van een rustdag. Jammergenoeg mis ik een beetje de café's. Op de een of andere manier had ik me die bij Praag bedacht. Misschien luistert het niet zo nauw, maar als iets zich presenteert als 'restaurant', ga ik er niet op een koffie zitten om mensen te kijken en misschien te bloggen.

 Dus maar naar buiten en weer de benen strekken. Dat was sowieso Mariana's plan, maar alleen d'r op uit, gaat haar toch maar moeilijk af. Op tijd terug voor een massage (Mariana) en kan ik proberen de afgelopen dagen van me afschrijven ..... wat lijkt te lukken.

 Vanavond weer aan tafel aan schuiven. Ditmaal in het restaurant van het hotel, wat het niet voor minder schijnt te doen dan waar we zondagavond waren. Het Kerstmenu, waar de meeste mensen gisteravond de deur voor zijn uitgegaan. Nog geen trek, maar dat komt wel.

Anders

 'Je hoeft niet in het broekje te kijken om te zien, dat het niet klopt.' Zou zo een spreekwoord kunnen zijn. Is echter een verzinsel, dat me te binnen schoot toen hier vanochtend 'iets' de ontbijtruimte in liep, dat op het eerste gezicht alles van een vrouw had. Jurkje, halflang, netjes verzorgd haar, schoenen met een hakje. Toch trok ze mijn aandacht, terwijl ik haar op de rug zag.

 Geen heupen, verhoudingsgewijs breedgeschouderd en toen ze/hij/het zich omkeerde een gezicht met weinig vrouwelijke finesse. Vervolgens een stem als na 25 jaar kettingroken en whisky tanken, nichterige maniertjes en ter afronding kwam een chihauhau met rood lakjasje de zaal in getrippeld, die hartelijk werd begroet, uitgekleed en op een stoel aan tafel gezet. Zoveel gebrek aan subtiliteit is een vrouw normaal niet gegeven. She-male, je komt ze niet iedere dag tegen.

 Moet ik me nu verontschuldigen, dat ik het benoem? Je zou het tegenwoordig normaal moeten vinden en niks van zeggen. Hoe doe je dat? Je ziet een kleur die anders is dan anders, maar mag ze niet benoemen. Stom toch, niet dan?

Culinair

 Bedoeld op de tweede avond in Praag moest nu direct de eerste dag. Reservering stond en was herbevestigd. De tijd begon te dringen terwijl wij ons best deden om de weg naar het hotel terug te vinden. De aanloop naar wat een prachtige avond moet worden, is verkeerd als je moet stressen. Helaas konden we het niet helemaal vermijden en als klap op de vuurpijl moesten we weer terug over de verduvelde Karel's brug. We hoefden echter niet ieder geboden opening in het gedrang te benutten.

 Eenmaal binnen liet de tijd ons met rust en hebben we van de rust, service en het menu dégustation genoten. Tot aan het dessert staat alles me nog helder voor de geest. De mooi verzorgde en zeer smaakvollle gerechtjes met tongstrelende smaakcombinaties. De wijnen had wat minder wit gemogen, maar storen deed dat niet, dat is meer een kwestie van smaak.

 Na de mistige dampen van het voor-nagerecht is het dessert zelf een beetje in het niet verdwenen. Iets met chocola en ijs, maar ik durf daar mijn hand niet voor in het vuur te steken. Raar toch. De Grappa kwam pas daarna. Maar zeer de moeite waard dus, mocht je in Praag verzeild raken: Bellevue.

 Zonder zoeken en vrgn na afloop van de aangename avond de weg naar het hotel ingeslagen en de tweede nacht in het betaalde hotelbed kunnen verbrengen.

Onbekend

 Het was tegen drieën, dat we eindelijk de stad in liepen. De receptionist van het hotel had een links/rechts-foutje gemaakt bij de uitleg van de route naar de Karels brug. Gelukkig zijn er zat andere bruggen om aan de overkant te komen. Vervolgens ff met de meute mee en we waren in no time op de grootste Kerstmarkt.

 Kerstmarkt is hier mn eten en drinken. De andere kraampjes vormen een soort opvulling, maar zijn niet zo overheersend aanwezig als bijv. in Wenen. Het begon al te schemeren toen we onze eerste warme wijn opslobberden. Markt verlaten, straatje links, straatje rechts, stuk rechtdoor, verkeerd oriëntatiepunt  nemen en voor je het weet sta je ergens en weet bij God niet, waar je bent.

 Het plattegrondje van het hotel was geen hulp. Nu ben ik inmiddels aardig kippig en nog steeds leesbrilloos maar straatnamen zoeken zonder index is altijd een ramp. En het ontbrekende daglicht was ook geen steun. Gelukkig praat je niet over kilometers, maar toch. De tijd zat ons op de hielen. Het bleef zoeken en moeilijk oriënteren en eenmaal op 'bekend' terrein loopt die toeristenmassa knap in de weg.

Impressie

 Leuke plek maar godvergeven van de toeristen. Had me daar niet zo'n Venetiaanse voorstelling van gemaakt. Tussen het hotel en het oude stadshart van Praag ligt de Karels brug, een gauw tien meter brede, autovrije brug, die dus vrijwel permanent zwart van de mensen ziet. De rivier de Moldau (Tsjechische naam is niet te onthouden) kronkelt door de stad.

 Misschien had enige info verzamelen geen kwaad gekund. Een van de mooiste steden van Europa, historische centrum op werelderfgoedlijst, Gouden Stad en meer van dat gebla-bla had zeker bellen laten rinkelen. Veel toeristen dus, ook in groepen met gids en parapluie. In de drukste delen erg irritant, maar zoals altijd waaieren die lui nauwelijks uit en heb je er een straat meer naar links of rechts beduidend minder last van. Wat bij bruggen dus anders werkt.

 Maar dat alles doet weinig afbreuk aan de onmiskenbare schoonheid van de stad. Het moet hier ooit gebulkt hebben van de poen. Parijsachtige woonhuizen, 5-6-7 étages hoog maar dan met een hoop meer muurdecoraties, kleurige gevels en vaak bijzondere daken met of zonder toren(s). Geen gebrek aan bezienswaardigheden, ook niet naast de platgetreden paden.

Aankomen

 Vroeger dan nodig naar het vliegveld. Behalve de dag Praag was ons ook de ruime overstap in München door de neus geboord. Mn Mariana dan, die zich als een kind verheugt op de zg tax free shops op luchthavens. Blijkbaar hebben die winkels iets (presentatie?), dat ze aantrekkelijker maakt dan de gewone winkels elders. En dan heb ik het niet zozeer over de categorie P.C. Hooftstraat.

 Het aanbod viel qua omvang tegen, vond ik, maar was voldoende om Mariana een paar maal aan de koopverleiding toe te laten geven. Een pleistertje op de vertraging. De vlucht stelde niks voor. In- en uitstappen kostte meer tijd dan de verplaatsing van München naar Praag. De afhaalservice was door het aantal wijzigingen niet het spoor bijster geraakt en stond ons op te wachten. Nu ff geen afwijkingen meer.

 Na wat aanvoelde als een halve wereldreis eindelijk op plaats van bestemming. Enthousiaste begroeting, begrip cq professioneel medeleven. Aparte plek. Overdadig gedecoreerd. Kroonluchters, veel goudkleurig gekruld hout in lijsten en de frames van stoelen, overal tapijten op parket of ouderwets tegelwerk, jachttropheeën, muurschilderingen, etc. Mariana's smaak, zeg maar.

Herkansing

 Tweede poging om in Praag te komen zou om 18:45 in Sibiu vertrekken. Dat werd eerst 19:20, toen 19:35 en om 20:35 hingen we eindelijk in de lucht. Niet weer terug naar huis. Dat was al beter dan in de ochtend. Met een uur de klok terug ergens rond negen uur in München. Ons maakten het allemaal niet zoveel uit, onze aansluiting zou pas op zondagochtend zijn, maar voor de meeste andere passagiers gold, dat ze op een aansluiting hadden gerekend en die overstap in minder dan een uur hadden willen regelen, wat moeilijk wordt met meer dan een uur vertraging.

 De rij bij de service-desk was overeenkomstig lang. Vijf medewerksters die soms snel klaar waren, soms langer bezig waren met één iemand dan wij in de rij stonden en voor de rest redelijk wat tijd kwijt waren aan omboeken. Ook voor hotel, taxi en maaltijden werden 'vouchers' gegeven. Duur grapje, maar voor het 'echte' werk (de no-show in Praag en eventueel de vlucht) mag ik zelf achter Lufthansa aan.

 Eerst op de luchthaven iets gegeten en gedronken en vervolgens de taxi naar het hotel genomen, ergens tussen vliegveld en München in. Een soort Van der Valk, groot, ruime kamers maar compleet sfeerloos. Maar wat maakt het uit voor die ene nacht. Blij dat ik in bed kon kruipen en ook niet idioot vroeg op hoefde, omdat de service-desk medewerkster, die ons heeft geholpen, ons een wat latere maar directe vlucht naar Praag aanbood. Geen geëmmer over Frankfurt. Je zou verdorie nog een keer in zo'n vertragingscyclus terecht komen of de aansluiting missen.

Verloren

 Nu zou ik er natuurlijk voor kunnen kiezen om die derde, niet gelukt afsluiting cq schutting alsnog neer te zetten. In principe moeten we weer tegen vieren richting Sibiu. Dat geeft me dik zes uur. Meer dan genoeg tijd. Maar ik ben malle Japie niet. Alles schoongemaakt, opgeruimd, afgesloten, etc. Voordat alles weer voor het grijpen ligt, zijn we een klein uur verder. En in dat kleine uur ook alles weer aan de kant krijgen en mezelf opfrissen en/of schoonschrobben, gaat niet lukken. Daar gaan al twee uur, die je je anders niet zou tellen.

 Vier uur. Blijft te doen. Denk toch, dat ik liever een paar uur onder de wol kruip, want de afgelopen nacht genoeg uren in bed gelegen maar slechts een klein deel daarvan geslapen. Serieuze andere alternatieven zijn er niet. Je gaat niet met iets nieuws beginnen of alsnog ff met de dweil door het huis. Het is gewoon tijd verklungelen. Prettig dat het tussen je eigen vier muren kan, maar het verschil met op het vliegveld rondhangen is niet zo groot.

Misstappen

 Vloeken? (Grim)lachen? Huilen of gillen? Wat zal ik doen. Eerst blijk ik -achteraf invullend- voor kerstman gespeeld te hebben, toen ik vrijdagavond in Agnita checkte of mijn nieuwe pinpas wel naar behoren functioneerde. Toen ik vanochtend het geld en mn het mapje met de bankpassen wilde pakken, zat er verbazingwekkend weinig geld in de binnenzak van mijn bodywarmer. Absoluut niet het gepinde bedrag. Nog rondgekeken, maar eigenlijk is maar één conclusie mogelijk en dat is, dat ik het merendeel naast ipv in de binnenzak heb gestoken en het dus op straat terecht is gekomen. Tja, dom. Wat kan ik er meer van maken? Erg dom, maar daar houdt het ws mee op. We kunnen nog op een klein wonder hopen en bij de politie langsgaan. Het is een kans, maar daar is alles ook mee gezegd, denk ik zo.

 Ik dacht, dat te doen als we terug zouden komen van Praag, maar het kan straks al, want de vlucht vanaf Sibiu bleek een uur voor vertrek gecanceld. Ik had het eerder kunnen weten, als ik mijn email had gecheckt, maar geen moment aan gedacht, omdat naar mijn inschatting niks aan de hand was. Niet qua weer, wat wel als reden werd gegeven. Meer dan 10 emailtjes verder is het vertrek nu tegen zeven vanavond ipv om zes uur 's ochtends. Had de nacht meer rust gegund ....

 Maar daar zijn we er nog niet mee. Overnachten in München, dan door naar Frankfurt en dan pas naar Praag. Wat een onzin. Na de ervaring laatst met het uitwijken naar Timisoara ipv landen in Cluj, denk ik, dat het beter is om in deze tijd van het jaar niet te vliegen vanaf hier. Het mag dan allemaal wel geregeld en waarnodig betaald worden, maar het kost ons nu mooi een dag Praag. Ik had daar over een half uur of wat gedacht te landen en een uur later door de oude binnenstad te struinen ipv achter mijn Pc te zitten, omdat ik maar weer terug naar huis gereden ben.

Afsluiter

 Dit begint weer te lijken op de ouderwets vertrouwde greep op mijn eigen leven. Dingen die lopen zoals voorzien. Een genot! Niet achter feiten aan hollen. Geen tegenwerking uit onverwachte hoek. Meewerkende omstandigheden. Er is niet veel nodig om mij een aangenaam gevoel te geven. Ik had bijna 'gelukkig' geschreven, maar dat slaat in dit kader nergens op. Simpele, domme doe-dingen, die gewoon gedaan moeten kunnen worden, zonder ellende tussen de spaken, etc.

 Zien dat ik nog wat slaap mee pik voor ik de lucht in ga met zo'n vervelend klein vliegding. Wie weet in Praag, of er op weg naar toe en anders na afloop in de terugblik. Doeiiii

Oppepper

 Mezelf op een bad getracteerd en er net als een ander mens uitgestapt. Heerlijk zo'n tussentijdse vernieuwing. Het is vergelijkbaar met het roken van HB in de zestiger jaren maar dan minder slecht voor je longen. Nu 'ff' nog doen wat gedaan moet worden en dan tussen de lakens. Vertrek start op de onchristelijke tijd van drie uur in de ochtend. Dat is in minder dan twaalf uur vanaf nu.

Gesmeerd

 Allez! Klerenzooi, niet klerezooi (!), verzamelen en voor zover nodig en mogelijk het huis aan de kant. Ineens springt de reis met stip naar één. Van een vage bedoeling naar een reëel doel. Leven, heerlijk! Niet alleen het reisvooruitzicht maar ook de geklaarde klus. Weer een beetje de smaak te pakken. Vreemd, dat die momenten vaak op elkaar aansluiten. Het vooruitzicht van een vertrek en het in de benen komen qua activiteit op klusgebied.

 Het reizen stimuleert maar stelt ook gelijk grenzen. Bij vertrek afgelopen. Er zou iets moeten blijven hangen voor de terugkeer. Maar de combi 'Lekker gereisd en nu aan de slag' werkt niet. Beloning gehad, stimulans verdwenen. Zoiets?

 Als we nu terugkeren is er niks te klussen. Dan staat O&N op de rol. Supermarkten leeg trekken, koelkasten vol proppen, langs de Metro, ingraven en de deur niet meer uit. Afsluiten. wegzetten. Opstarten. En dan, dan zou het leuk zijn om een beetje van de activiteitenenergie van de afgelopen dagen terug te vinden.

Gata!

 Of te wel: klaar! De honden hebben hun eerste teleurstelling verwerkt en beseffen dat ze niet meer zomaar de vrijheid in kunnen hollen. Het ging echt linea recta vanuit de tuinkamer naar de traliepoort en vervolgens ging de blik naar beneden. Ook die weg was afgesloten met pakketjes dakpannen. Dus terug en rechtom om de schuur. Helaas, dik twee meter hoge schutting. Oké, daar maar die grote plek proberen, waarvan ze blijkbaar al op afstand hadden begrepen, dat die niet meer open was. Maar ook daar vooralsnog nul op het request. Heerlijk om ze vervolgens te zien hollen en spelen. Voor het eerst sinds april of daar ergens dat ze dat weer gecontroleerd op de binnenplaats kunnen. Zelfs Mopke, die lange tijd meer vrijheid heeft gehad als pup, was door het dolle heen. Dit doet goed. Nu kan de blik naar Praag.

Afsluiting

 Tijd voor de puntjes op de 'i' van de afsluiting van de binnenplaats. Nog een lat aan de onderkant plaatsen en voor de rest stenen droppen om het graven te ontmoedigen. Dat moet straks netter maar het is niet de tijd van het jaar om met beton of specie te werken. Ook niet met al die zg toevoegingen die problemen zeggen te voorkomen. Gewoon niet, straks weer.

 Bedacht me gisteravond dat Prada in theorie nog over het spul heen kan springen,  als ze eerste op de stapels bouwmaterialen klimt, die er liggen. Scheelt gauw een meter hoogte. Daarvoor moet ze wel verder springen en niet loodrecht omhoog. Die stapels worden weliswaar lager dank de provisorische graafpreventie, maar toch. Verder blijft de grote poort naar de dorpsstraat een zwakke plek. Mochten ze het op de heupen krijgen, dan bijten ze zich binnen een paar uur een weg eronder naar de vrijheid. Dat was ik weer ff vergeten. Zoiets als het beste er van hopen dus. Dat we net niet lang genoeg wegblijven om zich dit soort ongein in het hoofd te halen.

Klimaatnuance

 Een goed artikel, eindelijk een genuanceerde kijk op dat hele hysterische klimaatgedoe, wat debat kun je het nauwelijks meer noemen. Jammer alleen van de slappe en nietszeggende conclusie aan het eind.

Bangmakerij schaadt het klimaatdebat

 Klimaatverandering is veel minder erg en onze oplossingen ervoor zijn veel moeilijker dan we denken.
 (Bjørn Lomborg, directeur van het Copenhagen Consensus Center, VK 20 december 2018)

 De klimaattop in Polen heeft de gebruikelijke voorspelling van rampen opgeleverd. Klimaatverandering lijkt ons kritisch denkvermogen te bevriezen. Al te gretig geloven wij dat het probleem veel erger is dan de wetenschap aantoont en – omgekeerd – dat onze oplossingen veel gemakkelijker zijn dan het geval is.

Zo is het onze tweede natuur geworden om weersomstandigheden te linken aan klimaatverandering. Bij een overstroming wijten de media die aan de opwarming en waarschuwen dat overstromingen toenemen. Maar het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) concludeert dat niet eens duidelijk is of overstromingen de afgelopen honderd jaar wereldwijd wel zijn toegenomen.

Europese bosbranden en Amerikaanse orkanen worden toegeschreven aan de wereldwijde opwarming. Maar ook al kregen de bosbranden in Europa in 2018 meer aandacht in het nieuws dan anders: in de Zuid-Europese landen waar het overgrote deel van de bosbranden plaatsvindt, zijn ze de laatste 35 jaar gehalveerd. Over orkanen zegt het IPCC dat er wereldwijd de laatste 100 jaar ‘geen significante trends zijn waargenomen’. In feite is de frequentie van orkanen in de VS sinds 1900 afgenomen.

De waarheid over klimaatverandering is genuanceerd. Zij is reëel en zal op lange termijn een probleem vormen, maar de invloed ervan is kleiner dan we denken. Volgens het laatste IPCC-rapport zou een onbelemmerde klimaatverandering tegen 2070 resulteren in een gemiddelde inkomensreductie van 0,2- tot 2 procent, evenveel als één economische recessie. Toch zijn de groene activisten in hun wedijver met de klimaatontkenners sterk gaan overdrijven. De invloedrijke campagnevoerder George Monbiot zegt dat ‘klimaatverandering’ niet alarmerend genoeg klinkt en vervangen moet worden door ‘klimaatinstorting’. Maar het klimaat stort niet in. In feite placht het ons te doen instorten. Een eeuw geleden kwamen bij klimaatrampen wereldwijd jaarlijks 500.000 mensen om. Hoewel er nu veel meer mensen risico lopen, is het aantal doden met meer dan 95 procent gedaald.

Net zoals activisten en de media angst aanjagen door elke brand, overstroming en storm te linken aan klimaatverandering, stimuleren zij het onjuiste geloof dat er simpele oplossingen zijn voor het probleem, als de politici en het publiek maar bereid zouden zijn die te omarmen.

Neem het argument dat vegetarisch worden de klimaatverandering kan goedmaken. In werkelijkheid vermindert een westers mens die al het vlees laat staan zijn broeikasuitstoot slechts met een paar procentpunten. Of neem de vreemde suggestie van VN-baas António Guterres dat het klimaatbeleid ‘ten minste voor 26 biljoen dollar economisch voordeel’ zou opleveren. Deze claim spreekt de gevestigde klimaateconomie volkomen tegen. Het vervangen van fossiele brandstoffen door inefficiënte alternatieven vertraagt de groei.

Daarom zal het klimaatakkoord van Parijs uit 2015, als het volledig wordt uitgevoerd, de planeet jaarlijks rond de 1-2 biljoen dollars kosten.

Een ander refrein is dat zon en wind op het punt staan de fossiele energie eruit te concurreren. Maar alternatieve energie blijft afhankelijk van subsidies in de orde van 160 miljard dollar per jaar. Als die worden ingetrokken, kelderen de investeringen in zon en wind. Wereldwijd dekken zon en wind minder dan 1 procent van onze energiebehoefte. Het Internationale Energie Agentschap (IEA) schat dat dit, zelfs als het Akkoord van Parijs standhoudt, tegen 2040 is toegenomen tot net boven de 4 procent.

Als we klimaatverandering succesvol tegemoet willen treden, moeten we luisteren naar William Nordhaus, de eerste klimaateconoom die de Nobelprijs heeft gewonnen. Hij toont aan dat een wereldwijd gecoördineerde, gematigde en stijgende CO2-belasting de temperatuur in bescheiden mate kan verlagen. Maar pogingen om de temperatuurstijging te beperken tot minder dan 2,5 graad Celsius, doet de kosten enorm toenemen.

Het zorgvuldige werk van Nordhaus, dat laat zien dat 2,5 graad al bijna onmogelijk is, contrasteert met de opwinding over het veel moeilijker doel om de stijging van de temperatuur beneden 1,5 graad te houden. Dit zou betekenen dat het gebruik van fossiele energie binnen 10 jaar beëindigd moet worden – een idee dat in strijd is met de historische realiteit. We krijgen zelfs te horen dat we binnen enkele tientallen jaren CO2 op een ongekende schaal uit de atmosfeer moeten verwijderen met een volledig ongetoetste technologie. Dit is gewoon wishful thinking. De IEA verwacht dat tegen 2040 fossiele energie nog altijd driekwart van de wereldwijde energiebehoefte dekt.

Het technologisch tekort kan alleen worden opgelost door een drastische verhoging van de uitgaven aan research en development van alternatieve energie. Klimaatverandering is een probleem. Maar het is niet het einde van de wereld. Om het op te lossen moeten we ons richten op groene technologische innovatie, niet op bangmakerij en overdrijving.

Halfzacht

 "De beste manier om energie te besparen? Niet een warmtepomp, maar ‘hysterisch’ goed isoleren." De kop van een artikel in de VK van vandaag. Een kop die weer een keertje aantoont dat men, en dat mag heel algemeen worden gezien, er werkelijk geen ene ruk van snapt. Behalve dat je energietoeslagen en milieubelastingen noch met een warmtepomp noch met isoleren teniet kunt doen, betekent alle inspanning op die terreinen alleen, dat je straks met minder verbruik tegen hoge kosten zeer ws alsnog meer moet betalen.

 Wat denken de mensen waar over een paar jaar, als zg iedereen electrisch rondtuft de inkomenstenderving van de accijns op benzine en diesel vandaan moeten komen?? Wat te denken van een toeslag op de electriciteit voor het vervoer of een drastischere ingreep als kilometerheffing? De overheid is net als zijn burgers niet geïnteresseerd om een stapje terug te doen. Alleen meer, meer, meer geld telt.

Nonsens, dus. Als je zoden aan de dijk wilt zetten, moet de mobiliteit naar beneden, mn de luchtvaart. Als je minder stookkosten wilt hebben moet je kouder leven. De kamertemperatuur was ooit 18º. Wat is daar mis mee. En een paar graden lager kan ook zonder problemen. Ik kan uit ervaring bevestigen dat temperaturen in huis van 4º to 12º best te doen zijn. Trui extra, een tweede paar sokken en in beweging blijven of anders in bed kruipen. Geen gezeur et voilà. Kost niks, levert enkel voordeel op.

Geluid

 Ineens een hoop met muziek. Natuurlijk de Top-2000, maar dat is niet de plek voor verrassingen. Geenstijl heeft 'De Vagina Vijftig'. Hoe krijg je het verzonnen, maar allemaal nummers met vrouwen, die volgens de goegemeente natuurlijk weer zo node gemist worden in de zoiets als de Top-2000. En eindelijk heeft de VK een artikel om eens goed in te duiken: 'De beste Albums van 2018'. En dat met Spotify-fragmenten van de betreffende Cd's. Helaas heb ik er nu geen tijd voor en ook morgen niet, maar ik ben wel benieud naar al die muziek. Leuk voor als ik terug ben.

Slinks

 Een beetje lopen k*tten met dagelijkse dingen en ander niet te ontlopen oponthoud is helemaal niks voor een beetje bloggen. Dom doewerk is nou eenmaal dom doewerk. Je moet iets met emoties, al heb ik er een hekel aan of vuursspuwen nav de actualiteit, alles beter dan dat gedobber, dat schiet niet op.

 Dagen afhandelen van bedrand tot bedrand, Geen irritatie, geen verwondering, geen tegenvallers, geen jubelmomenten. Om kwart over zeven je bed uit en om half acht achter je bureau zitten. Email doornemen, een aantal afspraken nakomen, 'Ja en amen' naar het afdelingsgelul, nog maar een koffie en wachten tot je weer naar huis mag voor de spannende dingen. Zo ongeveer voelde het vandaag. Een oud en bijna vergeten gevoel. Stilte voor de storm?

 Ben ik nog te volgen? Ik heb er zelf met regelmaat moeite mee. Tijd voor een lijntje, een shot, een pilletje activiteit. Loskomen van enkel invullen. Komt dat goed uit, dat we overmorgen voor een paar dagen verkassen. Selffulfilling prophecy ten top.

Finish

 Het minimale maximum gehaald. Morgen nog de puntjes op de 'i'. Met een beetje geluk moet dat tot de ochtend beperkt kunnen blijven. Wordt het nog dringen, maar minder. In de eindsprint vanmiddag ging het rap. Scheelt toch als je simpelweg steeds stukken kunt zagen van om en nabij de 140 centimeter en die horizontaal kwijt kunt. Geen rekening houden met een aflopende helling waardoor de uiteinden steeds scheef ipv recht zijn. En vooral geen gehannes met latten van 3m40 of daaromtrent. Maar het resultaat mag er zijn. Is altijd prettig, als je dat kunt constateren.

 Morgen zien dat we de boel 'hufter-proof'' krijgen. Helaas slechts met een zeer korte generale repetitie. De ervaring heeft geleerd, dat honden òf direct een zwakke plek ontdekken òf na een paar dagen proberen ineens de gewenste opening hebben gevonden dan wel gemaakt. Het zou leuk zijn, als mijn inmiddels opgedane ervaring voldoende zou zijn om de binnenplaats in één keer uitbraakvrij te maken. Vrees dat het meer iets met vallen en opstaan wordt. Proberen en leren.

Traagheid

 Al goed twee uur bezig geweest en één ding is zeker. Het gaat langzaam, tè langzaam. Dat gaat morgen nog tijd kosten. Balen. Helaas hoort het in tweeën splitsen fysiek niet tot mijn mogelijkheden. Na de pauze om vingers en tenen bij te laten komen ook nog geklungel met een trap. Lekker op een aflopende, inmiddels glijbaangladde ondergrond. Heerlijk die uitdagingen in de simpele dingen van het leven.

Daginvulling

 Nog een koffie en in de benen. Zien hoever we komen vandaag. Tweemetertwintig heb ik in mijn hoofd als minimum voor het dik vijf meter brede stuk. Vraag me niet waarom. Getallen leven vaak hun eigen leven. Dan de andere kant van de schuur en het noodzakelijke minimum is gehaald. Die derde plek is meer proforma, om de viervoeters uit Sofie's tuin (nee, niet choice) te houden, maar de vrijheid in, lukt hen daar niet. De tuin, het tuintje is omsloten door een muur met hekwerk.

 Over vrijheid gesproken juffie Prada geniet daar momenteel alweer bijna 24 uur van. Gisteren aan de controle van Mariana ontsnapt en vooralsnog niet toe aan overgave en zoiets moet het voor haar wel zijn, als ze zich vrijwillig meldt om opgesloten te worden. Geen tijd voor om daarmee bezig te zijn. Bovendien geen zin in spelletjes. Ze zoekt het maar uit.

Sluipend

 Het begint over zoiets als het weer, dan volgt de dag, school, de beesten, het geklus. Vandaag zowaar een, voor mij onverwachtse visite, een vriendin van Mariana. Maar uiteindelijk strandt het gesprek weer bij het gekut van de aannemer. Je zou die man een rekening moeten kunnen presenteren voor de tijd die hij, dank zijn geklooi, bij ons in beslag heeft genomen.

 Mariana blijft dan redenen bedenken, die zijn misplaatste hebberigheid verklaren. Maar dat is dus de grootste nonsens. Alles heeft altijd wel ergens een reden. Alleen geeft het hebben van een reden geen recht op foute handelingen. Ooit was dat het 'Ja, maar ....'-syndroom. Tegenwoordig is het bijna een te eerbiedigen handelswijze.

 Een verklaring geeft je bijna, maar gelukkig nog net niet standaard een vrijbrief. Dat je iemand met je dronken kop dood rijdt is een. Twee is, dat je zelf niet zo lekker in je vel zat en met (vul in ...) problemen kampte. Dan beleidt je nog ff iets wat op berouw lijkt en na een paar uur papier prikken, wordt je weer losgelaten in de maatschappij. Cynisch? Ja, helaas weet ik geen overtreffende trap.

 Jammer dat in dat soort gevallen de doden geen afterlife hebben. Het zou me wel bevallen als ze hun moordernaar, want iets anders is zo iemand niet, eens lekker zouden kunnen dwars zitten. Beetje spoken. Z'n leven in het honderd laten lopen. Beetje zelfkantstimulans.

 Het is een extreem, geef ik toe. Maar extremen richten nietsontziende schijnwerpers op het veel te begripvolle getut, waar je tegenwoordig mee wordt doodgeknuffeld. Consequenties mensen, consequenties. Daar is niks mis mee tenzij die consequenties niks voorstellen.

Dichttimmeren

 Het vordert. Met een speleologen- of mijnwerkershelm had ik nog een paar uur kunnen doorgaan. Maar ik vind het voor vandaag wel mooi geweest. Het gaat langzamer dan verwacht en veel langzamer dan gewenst. Een hoop heen en weer geloop voor het passen en meten tbv het zagen. In feite mag ik niet klagen. De kwaliteit is niet verkeerd en gaandeweg de finesses van het werk in de vingers gekregen. Ben het klussen niet verleerd.

 Temperatuur viel niet tegen. De laatste paar uren zelfs geen koude vingers of tenen meer gehad. Het enige vervelende is de platgetrapte en tot ijs verworden sneeuw. De heen en weer beweging werd in de loop van de dag iets tussen lopen en glibberen in. Maar als dat het enige minpuntje blijft, ben ik een tevreden mens.

 Morgen eerder in de benen. Of het mij gaat lukken om het werk morgen af te ronden waag ik te betwijfelen, maar een poging wil ik wel wagen. Zou prettig zijn als ik niet ook nog het grootste deel van vrijdag bezig ben. Voor je het weet is het stressen voor het vertrek en als ik ergens een bloedhekel aan heb is het wel stressen voor een vertrek.

Kluskou

 Ff bijkomen mn mijn tenen, de rest valt niks tegen, zelfs het werk niet, hoewel het natuurlijk gekkenwerk blijft in deze tijd van het jaar. Staanders fixeren en dan kunnen de planken er tegen aan. Ik heb een maar moeilijk te bedwingen neiging om met foto's tegen de aannemer aan te gaan zeiken. Te flauw voor woorden en ik zal me daar ook zelf van weerhouden. Maar het is er. Als dingen misgaan ben ik niet de aangenaamste mens om mee te maken te hebben.

 Laat ik het een positieve draai proberen te geven. Als dit goed over de ronde gaat (ja, is Duits) dan geeft dat vertrouwen voor al die andere klussen, die nog liggen. Wie weet stimuleert het zelfs. Niet nu natuurlijk, maar straks na O&N.

 Mijn tenen komen weer tot leven. Tijd voor de volgende ronde.

Rekenarij

 Vandaag een potje puzzelen. Gisteren hout kunnen krijgen, maar niet op de gewenste plek. Die man was wederom niet aanwezig en ook niet duidelijk wanneer hij er wel zou zijn. Ik kan het 'm niet kwalijk nemen. Welke idioot gaat in dit weer met planken aan de slag?? Consequentie? Planken van diverse breedtes ipv alles netjes één maat. Behalve een hele rekenarij voordat je zes meter bij elkaar hebt, was het hopen, dat ik voldoende dezelfde breedtes zou hebben om met delen van 4 mtr steeds 5 mtr 20 te kunnen maken zonder al teveel verlies te hebben. Wat betekende, dat ik steeds drie lengtes van dezelfde breedte moest hebben om 2 lagen te kunnen maken. Simpel toch ??

 Dat bleek gisteren gelukkig mee te vallen, als ik niet al te nauwkeurig keek. Behalve dat bijna iedere lat op mm-niveau een unieke breedte had, wisselde die breedte met regelmaat van het ene uiteinde naar het andere. Hoe je met zo'n zooitje kunt werken, snap ik niet. Maar waar wordt het spul normaal gesproken voor gebruikt? Volgens mij voor bekisting en dan luistert het niet zo nou.

 Vandaag zien of het me lukt er een redelijk sluitend vlak van 5,20 bij dik 2 meter van te timmeren. Ja, volkomen geschift in deze tijd van het jaar, maar mocht het lukken, dan kan eindelijk iets minder neurotisch met de honden omgesprongen worden.

Uitdagingen

 Ik zou nou, het liefst niet buiten om, ergens naar toe gaan, waar ik de drukte van het leven zou voelen, zonder er direct aan deel te hoeven nemen. In een hotel ga je dan naar de bar. Soms heel treurige plekken, mn in Parijs. Maar soms ook plekken die het hotel min of meer overbodig maken. Je moet het natuurlijk treffen, maar Barcelona was er zo een en het hotel waar we twee jaar geleden verbleven in Wenen viel in het niet bij de bar. Natuurlijk hoop ik zoiets straks ook in Praag te mogen aantreffen. Zo'n plek waar je de tweede dag al met de egards behandeld wordt, die meer passen bij een jarenlange stamgast.

 Maar dat terzijde. Iets broeit. D'r verlangt vanalles in mij naar activiteit, drukte, rumoer, menselijk onvermogen. Het is een beetje een dierentuinbehoefte. Ik wil apen zien krabben, leeuwen geeuwen, tijgers brullen, olifanten dollen en zo kan ik nog wel ff doorgaan. Om me heen is het prettig voorspelbaar, te voorspelbaar, soms mag er wel wat minder voorspelbaars doorheen schieten.

 Een schietpartij op de werf, het zal in Coves niet gebeuren. Hier zijn geen werven. En als er al gedood moet worden, dan is een mes voor de hand liggender en dan gaat het niet om coke maar om een overhangende pruimenboom en de rechten op de pruimen.

 Ik heb het in Frankrijk nooit gehad, maar inmiddels krijg ik hier af en toe zo'n opwelling om ergens over te discussiëren. Lijkt me volkomen de verkeerde plek

Afkerig?

 Hoeveel tijd moet er overheen gaan, wil je met iets van nostalgie terug denken aan bezigheden waar je nu een bloedhekel aan hebt?? Ik heb het de afgelopen dagen meermaals moeten denken, toen ik met een boodschappentas vol vuile was richting 24 liep. Meestal is alleen Iancu er. De vaste waarde sinds ik in Coves kom. Een prachtige hond. Niet qua uiterlijk, maar wel qua dankbaarheid. Een mix van Rottweiler, Herder en kleiner spul. Volgens mij moet hij al aardig op leeftijd zijn. Zit onder de littekens van de vele gevechten, die hij heeft geleverd, maar wat is het een scheetje.

 Het heeft twee bezoekjes gekost en toen (her)kende hij me. Was niet zo moeilijk. Ik was de enige die hem niet de hele tijd wegjoeg en bovendien meer eten gaf dan een paar sneeën oud brood. Het heeft toen nog een jaar geduurd, voordat hij consequent beter verzorgd werd en eindelijk wat vlees op de botten kreeg. Daarentegen is hij nooit van z'n schurftinfectie afgeraakt. Echt een resultaat van weerstandsgebrek en daardoor nu wel stukken minder. Kom ik om een was te draaien, moet ik me eerst met hem bezig houden. En terecht. Het dier zit het grootste deel van de dag alleen te wezen. Een paar kippen en schapen op de binnenplaats en dan heb je het gezelschap gehad.

 Een hond is geen kat en zelfs katten willen aandacht. Wij zijn altijd weer blij elkaar te zien. Misschien nog de enige verzachtende omstandigheid om dat pokke-end te lopen naar de wasmachien.

Wereldwaan

"Als de wereld ooit de klimaatdoelen wil halen, zal het ook iets aan de ongelijkheid moeten doen." De titel van een column in de VK van vandaag. Ben de naam van de columnist alweer kwijt. Heb het stuk ook niet gelezen. Waarom niet? Omdat het gewoon nergens op slaat. Om te beginnen zal er altijd ongelijkheid bestaan, al is het maar omdat de kersen roder en het gras groener is bij de buren. Belangrijker is echter, dat we nooit en te nimmer de klimaatdoelen zullen halen en mocht het toevalligerwijs in de buurt komen, zal het niks uithalen. Honderden collectief opgehoeste miljarden in een bodemloze put. Ooit was een kalf voldoende om het gat te dichten.

 Geld dat beter besteed kan worden aan het leefbaar maken van een vergrijzende wereld, het blijven hameren op geboortebeperking in zg opkomende economieën, het besef dat groei eindig is, ook dus voor overheidsbudgetten, dat we met minder moeten zien toe te komen en mn met minder mensen, etc. Maar hoe de mensheid denkt en de politiek reageert zie je weer in Frankrijk. Tegenslag? Dan met geld strooien. En waar haal je dat vandaan? Ze verzinnen iets met een tech-belasting, 500 miljoen euro. Klinkt aardig maar is nieteens voldoende als symptoombestrijding. Slank die godvergeven overheid af tot op gemiddeld Europees niveau. Dat zet zoden aan de dijk. Maar dat is de Franse volksaard. Wel geld van de overheid willen en soms eisen, maar er niet voor willen betalen. De rest is pappen en nathouden, tijd uit zitten en de rest van je leven op staatskosten auto met chauffeur, bureau, secretaresse en meer van die geintjes. Kortom: het zal Macron aan zijn derrière oxideren. Merde!

Sport

 Prachtig wit. Iets van 15 cm sneeuw gevallen. Er schijnen delen te zijn waar de afgelopen dagen meer dan een meter is gevallen. Is ook weleens leuk, maar dan kun je beter ff een paar dagen niks te doen hebben. Dus nu liever niet. De honden waren helemaal door het dolle heen en niet te stuiten vanochtend. Onvermoeibaar vlogen ze van de ene kant in de andere windrichting. Ik ploeterde daar in traag maar gestaag tempo achteraan. Nog 15 cm meer en het lopen is met goed fatsoen niet meer te doen, dan heb je een marathon gehad voor dat de heuveltop bereikt is. Ik ben nu al 1,5 uur kwijt, waar ik anders 45 minuten over doe.

 Maar dat is praktisch, voor de rest is het prachtig. Nu die strak blauwe lucht en dat zonnetje nog en je waant je in de duurste wintersportoorden. Volgens mij moest ik hele andere dingen dan me aprèsski-taferelen in mijn hoofd halen. Weer achter het hout aan. Gaat dat vandaag niet lukken, heb ik een probleem en degene die straks voor de honden moet zorgen een heuse uitdaging. Snel een schietgebed en aan de slag.

Mode

 Fantoomkwetsbaarheid .... wat moet je daar weer mee. Een nwe vorm van dat gelul, dat je je kwetsbaar moet tonen? Zoiets. Altijd al mensen strontvervelend gevonden, als ze zielig gingen doen voor een beetje aandacht. Dat zoiets ingezet wordt als PR om spullen aan de man/vrouw te brengen zegt een hoop over de verdorvenheid van de tegenwoordige tijd.

 Ipv je rug te rechten en te laten zien, dat je bij een beetje tegenslag niet direct bij de pakken neer gaat zitten, moet je laten zien dan wel doen alsof je ook ergens best wel een beetje last gehad hebt, ooit, van ruggegraatverweking om al die zwakke typetjes van tegenwoordig vooral niet op hun buitensporig lange tenen te trappen over hun meestal zelf bedachte slappe ruggegraat. Zum kotzen!

 D'r zit een hoop verstandigers tussen verzwijgen en er mee te koop lopen. Maar in alles en meer en meer overal geldt dat vooral steeds rekening gehouden moet worden met de zg slachtoffers. Als je gepest wordt, moet je van je af leren bijten en niet het pesten verbieden. Als je niet uit de kast durft te komen, blijf je er lekker in zitten. Het ben jij die de wereld het hoofd moet bieden niet omgekeerd. Helaas wordt het omgekeerde tegenwoordig 'normaler' gevonden. Ik word moe van het voor alles en iedereen begrip moeten hebben.

Eeltgebrek

 Kritiek zat zijn. Kim Kötter (Nu.nl, 16 december 2018). Who the hell is dat? Ken dat hele mens niet, zelfs nog nooit van die naam gehoord of die voorbij zien komen. Maar het is dus een van die tegenwoordige weekdieren, die menen anderen de mond te kunnen snoeren, als er iets uit komt, dat onwelgevallig is voor hun tere zieltje. Ze noemt commentaren 'ongehoord'!

 En waar gaat het dan om:

 "Je bent op tv veel dikker,
  je lijkt jonger in het echt,
  je bent veel kleiner in het echt,
  eet je wel goed?,
  je sport zeker iedere dag?,
  ik begrijp niet dat jij ooit miss bent geweest,
  ik vind je helemaal niet zo mooi,
  ga eens rechtop zitten want daar word je veel knapper van,
  en je bent eigenlijk heel aardig."

  Mens get a life!

Kerstsfeer

 Kerstweer zoals ik het me alleen uit een ver verleden herinner, toen we na de nachtmis van een uur of drie/vier/vijf in de ochtend naar huis liepen. Het mooiste was het dan, en die keren of keer herinner je je natuurlijk het beste, als het nog niet wit was, toen je met je verslapen kopje naar de kerk liep en het volop sneeuwde, als je de kerk weer uitkwam. Ik weet niet of ik dat toen op God's conto schreef, maar sfeervol was het zeker.

 Weliswaar zonder kerkbezoek en precies een week te vroeg is het buiten bezig erg Kersterig te worden. De sneeuw valt al uren rijkelijk, blijft goed liggen en het tafereel wordt belicht door oranje kleurige straatverlichting van behoorlijk formaat. Een passerende ezel met begeleiding zou eerder vanzelfsprekend zijn dan mijn verwondering opwekken.

 Als ik niet oppas blijf ik uren kijken naar het neerdwarrelen van de vlokjes. Komende uit het diep zwarte niets en ineens zichtbaar in de schijn van de straatlantaarn, totdat ze geland zijn op het reeds aanwezige witte tapijt. Het ene na het andere, in onuitputtelijke veelvoud.

 Het is wat sneeuw zoveel aangenamer maakt dan regen. Het onschuldige gedwarrel waar regen beschuldigt. Hier! Klets. Plens. Zeiknat. Eigen schuld. Sukkel. Sneeuw nodigt uit. Niet alleen om naar te kijken, ook om doorheen te lopen, het te voelen, te laten smelten op je tong. Al het sneeuwruimen en de bagger bij het ontdooien, neem je op dat soort momenten voor lief.

Katachtig

 Snoepie lijkt zijn draai in het nwe bestaan eindelijk gevonden te hebben. Sinds een paar weken vertoont hij weer zijn oude aanhankelijkheid. Het dier heeft er lang over gedaan, maar als je het vanuit zijn wereld beziet, is er sinds de verhuizing in 2015 weinig rust geweest. Na het dagenlange verblijf in de kist in de auto, de nwe plek, die niet eens voor permanent gebruik klaar was.

 Maar toen waren ze nog met z'n vijven en met mij zes, die het leven in Frankrijk kenden. Daarna begon een afvalrace. Eerst Beer, toen Juultje. Nwe sterren verschenen: Sissi en snel daarna Donna, die na een paar mndn alweer dood was. En dan de hondenparade. Begonnen lang voordat Sammy en Katrien het met goed fatsoen niet meer konden volhouden. Ik weet alle namen niet meer, maar het begon met Vrouwke en Manneke en uiteindelijk zijn er nu drie voorlopig vaste waarden: De gezusters.

 Ergens ziet Snoepie dat volgens mij ook zo en anders denk ik dat lekker voor hem. Met Sissi heeft hij niet zoveel te stellen. Beide katten (4 kilo verschil in gewichtigheid) hebben ieder hun eigen leven. Een leven dat voor Snoepie eerst uitsluitend binnenshuis was of naar buiten en direct de trap op naar de zolder. Inmiddels loopt ie meer en meer buiten rond. Graaft tot ongenoegen van Mariana in de bloemborders en komt vaak 's ochtend naar binnen, als ik voor de honden naar buiten ga.

 Maar meneer wil meer, mn aandacht. Een krant laat hij me niet lezen, als ik deze opensla op tafel. En met zijn formaat zit hij met regelmaat tussen mij en mijn beeldscherm. Nu is dat laatste van een diameter dat daar zelfs een theemuts niet voldoende voor is, maar het zicht op mijn toetsenbord ontneemt hij geheel en blind typen is nooit mijn streven geweest.

Terugzien?

 De dag schommelt weer kalmpjes richting z'n vroege eind. Nog een dag of vier en het alsmaar krimpen van de daglichtperiode is voorbij. Gaan we weer op naar de zomer. Ff door twee diepvriesmndn heen bijten en in maart als de sodemieter wennen aan de snel stijgende temperaturen. Allemaal erg overzichtelijk als je er een moment bij stil staat. De tijd vliegt niet, hoeft ook niet, maar het is geen kauwgum meer.

 Ik moest er vandaag aan denken toen Gerda, op mijn navraag over hoe het met haar ging/gaat, antwoordde, dat ze zich begon te realiseren dat Frank echt nooit meer thuis zal zijn of komen. Ik weet niet meer of dat bij mij ook zo heeft gewerkt. Erg? Weet niet. Kan me wel herinneren, dat het wegrijden van de begrafenisondernemer na de afscheidsdienst in het kerkje van Le Chalard een wee-gevoel in mijn maag gaf. Het leek bovendien niet echt, was meer het perfecte eind van een of andere droefgeestige speelfilm. Echt beseffen wilde ik het toen dus nog niet.

 Hoeveel dagen zaten er tussen haar overlijden en de rit richting verzegeling en Nederland? Een kleine week? Ik gok. Het is niet het soort detail, dat bij mij op een prominente plek blijft plakken. En toen de uitvaart in Nederland nog. Het hele circus nog een keer en erger. De pogingen om er iets van 'ons' in te leggen, van te maken. Ach ... dat er een graf is, waar ik naar kan terugkeren ongeacht waar ik de rest van mijn leven zou uithangen, is in elk geval de juiste beslissing geweest.

Gewoontjes

 Het blijft winters en niet zo zuinig ook. Hoewel de kou nog steeds enorm meevalt. Behalve die ene uitschieter van een week of wat geleden zakt het kwik nauwelijks verder dan -5. De kou heeft wel zijn werk bij de reeds gebottelde wijn gedaan. Niks niet troebel meer. Mooi helder rood kleurtje. Wel natuurijk bezinksel in iedere fles. Dat zal bij die andere partijen minder zijn, die staan nu 'en gros' te klaren, dus zal het merendeel van de zooi in de grote fles achterblijven.

 Vandaag aardig begonnen met de week en dat geeft altijd een goed gevoel. Helaas het gewenste hout voor de afsluiting nog niet kunnen scoren. Dat wordt een 'Roemeens' klusje, dwz op het allerlaatst mogelijke moment. Nadeel is dat er weinig of geen 'test'periode zal zijn, waarin ik kan checken of de honden niet binnen de kortste keren een zwakke plek in het systeem weten te vinden.

 Nou, dan de rest van de min of meer voorgenomen zaken afhandelen. Zoals de puntjes op de 'i' van het geklungel door de aannemer.

Gemissen

 Ik mis de terassen op het Capitole in Toulouse, aan de Grands Boulevards in Parijs en bij dat ene hotel ergens in Toscane, de restaurants in Perigueux en Rome, de boekenwinkels in Utrecht en Aken, de Cd-zaken in Amsterdam, Utrecht en Amersfoort, Wijnkoperij Henri Bloem in Utrecht, de kookwinkels in Maastricht en Toulouse, Tschuggen in Arosa, de blik over de Adria vanaf Korcula, de kronkelige steegjes van Barcelona's oude stadscentrum, de chocolatiers van Limoges, de Brasserie in Karel V, de kamers in hun Napoleontische vleugel en de muffe lucht in de metro van Parijs.

 Ik mis passende jeans, T-shirts met lange mouwen zonder een paar procent elastiek, schoenen die soepel zitten en niet binnen twee jaar weggegooid moeten worden, een bodywarmer zonder camouflage kleuren maar ook niet van plastic, gewoon katoen, sokken die niet afzakken en winterharde laarzen van Aigle.

 Ik mis de onherbergzaamheid van Umbrië, de ongrijpbare sfeer van het zomerhuis in Ferentillo, de zoektocht naar de kelnerin van Pino, de voorstelling van hoe het allemaal waarom zo is gekomen en vooral hoe het anders had kunnen gaan, het mysterieuze gevoel van Korcula, de zomers in de Vogezen maar dan in retroperspectief en vooral de mogelijkheid om dingen anders over te doen, een wissel te verzetten en zien waar je dan uitkomt.

 Gaat er nou iets 'mis' met mij of is het allemaal nog verklaarbaar? Dit overstijgt het eindejaars-effect naar mijn idee.

Scherpslijpen

 Het is helaas niet elk weekeinde raak, maar er blijven bij tijd en wijle mooie stukjes langskomen. Zoals bijv. de column van Youp van vorige week met de titel 'Jeugdzonde' over de nieuwe preutsheid. Dat heet dan Preutsheid 2.0. Hij heeft met regelmaat snedigere pointes maar het middenstuk is ijzersterk:

"En ik besprak dit deze week met A. Zij is jong, mooi en geestig. A legde mij uit dat deze preutsheid 2.0 niet alleen in Wall Street regeert, maar overal in de wereld. Dus ook bij ons in Amsterdam. En in Londen, Frankfurt, Barcelona en Parijs. In de laatste stad merken de brasseries het ook. Vroeger gonsden die tussen de middag van de stelletjes. Wel getrouwd, maar niet met elkaar. Je herkende ze omdat ze praatten. Uitbundig lachten. Gehuwde setjes zwijgen en zitten vaak de helft van het etentje stoïcijns op hun telefoon te loeren. En die buitenechtelijke lunches zijn goed voor de economie. Voor de wijnhandelaren, de slagers, de groenteboeren, de koks, de obers, de afwassers ….. iedereen vaart er wel bij."

 Een ander voorbeeld is een opiniestukje van Geerten Waling in de VK van vandaag over het slachtofferschap van jonge schrijvers. Gelukkig weer eens iemand die zich stoort aan de mateloze arrogantie waarmee bepaalde mensen het recht menen te hebben om te moeten kunnen doen wat ze willen en dat anderen dan moeten opdraaien voor de kosten van het door hen gewenste bestaan.

 "De schrijfster en Volkskrant-recensent Persis Bekkering schreef deze week een uitgebreide column in De Gids over haar lot en dat van haar creatieve generatiegenoten: ‘En degenen wiens taak het zou kunnen zijn om op zoek te gaan naar nieuwe taal of nieuwe ideeën, de kunstenaars en de schrijvers, zijn door neoliberaal beleid grotendeels hun middelen ontnomen. Hoe kun je de toekomst vormgeven als je in een kroeg moet bijklussen om de huur te betalen?’

 (...) Nu heb ik geen verstand van romans, ik heb nog nooit één letter fictie durven schrijven, dus neem ik direct aan dat al hun boeken niets minder dan pareltjes zijn, die stuk voor stuk op vernieuwende en verfrissende wijze de tijdgeest genadeloos op de pijnbank leggen. Maar zien we wel genoeg wat voor leed er achter die meesterwerkjes schuilgaat? (...)

 Gelukkig is daar de column van Bekkering: ‘Ja, er zijn dromen uitgekomen. Ik debuteerde met een roman, ik werd eindelijk schrijver. Verder hoef ik niet veel, niets groots. […] Tenzij er een wonder gebeurt (een bestseller?) denk ik niet dat ik méér ga verdienen, ik kan niet harder werken dan ik al doe, en de huren gaan niet dalen.’ Dat je ergens anders zou kunnen gaan wonen, in ‘de provincie’ bijvoorbeeld, is uiteraard uitgesloten. Dat je een minderwaardig baantje, zoals boekenrecensent voor een landelijk dagblad, om maar iets te noemen, zou moeten accepteren is natuurlijk een ondraaglijke gedachte."

Vinificatie

 Ook de inhoud van de laatste gistingsfles is eindelijk overgeheveld. Wat witte wijn had moeten zijn is onmiskenbaar rosé geworden. Weten we dat ook weer. Zelfs twee dagen op de schil blijven staan met iets van 1/3 aan rode druiven is voldoende om de wijn te kleuren. Volgende keer enkel met witte druiven werken. Op één middag kneuzen en persen is niet reëel. Het is tenslotte niet alleen wit waar je mee bezig ben. En zelfs voor wit is het, volgens mij, goed of kan het afgezien van de kleur geen kwaad om een paar dagen op de schil te staan.

 Nu dus 3 x 25 ltr in de kelder staan van donker donkerrood (Cahors-waardig!) tot een lichte rosé. De wijn van de druiven van 13 en 24 is iets tussen rosé en rood in geworden, ondanks de bijna twee weken die het spul op de schil gestaan heeft. De mix van huis en markt is een lichtrode wijn geworden en de druiven van de markt hebben de bijna zwarte versie afgeleverd. Ik ben tevreden voor jaargang 2017.

Overzichtelijk

 Het veertiendaags weeroverzicht overspant inmiddels de dagen, dat we weg zijn. De voorspelling laat geen extreme weersomstandigheden zien. Geen overvloedige sneeuwval of minustemperaturen ver in de dubbele cijfers. Nu is weer weer en kun je er nooit helemaal op bouwen, maar rigoreuze veranderingen op een termijn van 2 weken horen daar slechts zelden bij. Het is redelijk stabiel, zacht winterweer. Overdag boven nul, 's nachts aan de andere kant. Daar hoef ik me dus niet meer mee bezig te houden. Nu het afsluiten van de binnenplaats nog zodat de honden overdag naar buiten kunnen en we kunnen redelijk relaxt een paar dagen er tussen uit.

 Een week om huis en hof vertrekklaar te maken. Of eigenlijk is het terugkomst-klaar te maken, alleen doe je dat dus voor je vertrek. Nog ff het afhalen op het vliegveld regelen en dan kan ik me concentreren op de koffervulling. Een zeker mate van routine is nog wel voelbaar, maar het is niet meer zo vanzelfsprekend, als in de laatste paar jaren Frankrijk met de regelmatige bezoekjes aan Roemenië.

 Die ritjes net Parijs voorbij die hadden wel wat. Eerst de honden wegbrengen met de 406 dan de bagage in de C5 en hup naar Limoges, om Parijs heen en op borreltijd in een bar aan het marktplein van Beauvais. Kamer in een IBIS, Italiaans restaurant aan de overkant. Vijf uur op, zes uur koffie op het vliegveld, inchecken, boarden en in Cluj opgewacht worden. Het bekende maakte het vertrouwd. Nu is het maar weer afwachten in wat voor mini-versie van een vliegmachien ze je van mini-vliegveld naar maxi-versie brengen. Gelukkig kennen we zowel München (heen) als Wenen (terug) enigszins. Praag is nieuw en dus afwachten.

Waanzin

 "De beoogde Brexitdeal, de milieuovereenkomst van Polen of het migratiepact van Marrakesh delen de filosofie dat vanuit de politieke kaste met vocabulaire vaagheden problemen worden opgelost. Een wereld van compromisteksten die lijken op confabulaties van een Korsakoff-patiënt. Niet-bindende, juridisch betekenisloze teksten die wel getekend moeten worden." (Uit Feyman en/of feiten, GS, 15-12-2018)

 Een betere samenvatting geven voor het huidige onvermogen van de politiek zal moeilijk worden.

Afgeslagen

 1999. Is het een verandering in mijn leven geweest, waar ik blij om moet zijn of was ik beter af geweest, als ik in Utrecht was gebleven? Dat het een keerpunt in mijn leven is geweest, dat staat als een paal boven water. Daarvoor wel wat kleinere switchen meegemaakt, maar meer van het standaard soort. Ouderlijk huis verlaten. Trouwen. Scheiden. Werken. Zelfs een periode die je nauwelijks anders dan met 'Leven' kunt benoemen, maar dan wel de intensieve versie.

 Hoe kom ik erop. Bij de herordening van de wijnkelder kwam nog een kist boven water uit 1999. Château Siran. Weet ff niet uit welke zijstraat van de Bordeaux, maar uit die hoek. Nog mooi donkerrood met eerder paarse dan bruine tinten. Kortom na bijna 20 jaar nog niet belegen. Ongetwijfeld ooit ingekocht om in de toekomst het jaar te vieren, dat we ons leven omgooiden en dromen uit hebben laten komen. Dat scenario is vrij snel herschreven, daar kan die wijn en al die andere flessen van andere Bordeaux-uithoeken uit hetzelfde jaar, die inmiddels allang genoten zijn, verder niks aan doen.

 Zonder Frankrijk was ik nooit in Roemenië terecht gekomen. Wat zou in die bijna twintig jaar aan de Gracht in Utrecht gebeurd zijn? Was Yoland dan ook in 2007 overleden? Zouden we nog bij elkaar zijn? Zou de voor-, achterhuiscombi helemaal naar wens verbouwd zijn en het idee van samen-apart of apart-samenwonen uiteindelijk zijn gerealiseerd? Het zijn mogelijkheden, die door het vertrek naar Frankrijk zijn afgesneden. Je zult het nooit weten. Het onbevredigende van slechts één leven kunnen leiden.

Overlopen

 Me een Ricard gepermitteerd. Een zonnig drankje. Hopelijk verluchtigd het het richting zwaar weer wegzakkende humeur. Je kunt gezeik een hele tijd pareren, maar het punt, waarop je het niet meer weggeleid, afgevoerd of anderszins weggewerkt krijgt, is maar zelden te omzeilen. Dan maar weer tot 100 tellen, ademhalingsoefeningen van stal halen en in het uiterste geval, maar dan ook echt als niks anders meer effect heeft, met het hoofd tegen de muur bonken.

 Tegen de rug schelden heeft weinig zin, de aannemer heb ik gisteren helemaal afgekapt, degene die nou de shit over zich heen krijgt is Mariana, als ik niet uitkijk. Nu kan die ook af en toe het bloed onder mijn nagels vandaan halen, maar dat is nu niet het geval. Een beetje opschieten met die kerstzooi zou wel prettig zijn, kan ik eindelijk mijn kont weer keren in mijn eigen keuken. Wat kan een mens zich toch dwars zitten. Kom op ...

 If life seems jolly rotten
 There's something you've forgotten
 And that's to laugh and smile and dance and sing
 When you're feeling in the dumps
 Don't be silly chumps
 Just purse your lips and whistle, that's the thing

(Uit Monty Python's Always look on the bright side of life.)

Teruggeworpen

 Sneeuw. Honden waar geen land mee te bezeilen viel. En een onderrug die heuvelop niet zag zitten. Laat ik zeggen, het vertrouwde rondje uitlaten was geen succes vanochtend. Van de relatieve souplesse waarmee ik uit bed stapte is niks meer over dan de herinnering eraan. Oké dan doen we nog een dagje extra. Weinig te kiezen.

Voorbereidingen

 Dat met die kerstboom is vanochtend gelukt. De stam zat zo vol knoesten, dat zagen niet wilde, ook niet met de speciaal voor vers hout bedoelde versie. Dus maar botweg gehakt. Dat werkte uitstekend. Ingeklemd en naar binnen gezet. Waarna Mariana zich vanavond op het decoreren heeft gestort. Een serieuze bezigheid, die ook na meerdere uren nog niet aan z'n eind is gekomen. Het is wederom een zorgvuldig bijeengeraapte allegaartje. Alles door elkaar en 'Overdaad schaadt' zit niet in Mariana's woordenboek.

 Het is als met een kamer volgestouwd met de meest uiteenlopende spullen, een mix van meerdere uitdragerijen, regalen met stoffige boeken, kapstokken met jassen en hoeden, lege vogelkooien, poppen, opgezette dieren, klokken, etc. Geen plek onbenut gelaten en als je het ziet, kun je het een zekere charme niet ontzeggen. Je zou er zelf nooit voor kiezen, maar als anderen het doen is het een ander verhaal. Morgen de finishing touch. Dat komt wel goed.

 Dat geldt niet voor alles. Het afsluiten van de binnenplaats begint te dringen. Het is geen hopen meer òf ik morgen in de benen kan. Het is simpelweg doen, maakt niet uit hoe. Ws valt het mee. Eenmaal in beweging is het best te doen. Enkel bukken en weer omhoog komen moet met enig gevoel voor tactiek. Een verkeerde beweging zit in een klein hoekje en dan kan ik het ws helemaal vergeten. Dat is dus te voorkomen. En de kou natuurlijk. Veel aan de aannemer denken houdt me wel warm, denk ik zo.

Kroegwee?

 Harry, Kees, Hansje en Reinier. Die laatste naam heeft me een serieuze zoektocht gekost op het internet, maar dus gevonden. Hoe ik op die namen kom? Ik word oud. Wat hebben ze gemeen? van Seumeren en Cafë De Zaak. Iedere keer als het clubje in Nederland was voor vakantie en met regelmaat ook voor herstel, kwamen ze een bakkie doen in De Zaak. Dat ging in een nauwelijks bij te benen tempo. Kees, bijgenaamd Baard, deed dan nog TD'tjes, als de rest z'n tempo niet kon volgen. Tussendoortjes, dus. Klanten waar je geen kind aan had maar je bijna fulltime bezig hielden met bestellen. Hoe langer geleden het is, hoe meer en sneller het ongetwijfeld gegaan lijkt.

 Ik moest er aan denken, toen ik voor Frank's begrafenis in Nederland was en niet veel later iets las over van Seumeren en FC Utrecht. Hij is eigenaar. Al een tijdje. Zijn werknemersclubje is door de jaren heen over de wereld uitgewaaierd. Harry bij een geliefde in Thailand blijven hangen, Kees in Z. Amerika terecht gekomen, Reinier een bedrijf opgebouw in Singapore en Hansje als enige in Utrecht gebleven.

 Hansje was het braniemannetje en is inmiddels meer wrak dan mens. Kees wisselt wat van vrouwen. Geen idee of hij nog steeds werkt. Harry is een jaar of wat geleden overleden. Reinier gaat het volgens de verhalen voor de wind. Zomaar een greep uit het vaste klantenbestand van mijn barperiode in De Zaak. Klopt schijnbaar toch, die combi van ouder worden en opduikende herinneringen.

Aftakelen

 Ja, mijn moeder. Ik ben over een paar dagen van mijn bewegingsbelemmering verlost. Vind het behalve vervelend ook komisch. Mijn moeder (87) verliest haar bewegingsvrijheid in een rap tempo en daar komt niks meer van terug. Ook in huis is de rollator onmisbaar. Heen en weer vanuit de zitkamer naar de openkeuken in hetzelfde vertrek wordt bekocht met een dut. Ze ging niet zolang geleden af en toe nog naar buiten. Dan moest ze naar de lift. Wereldreis 1. Lift is verder geen probleem. Dan het gebouw uit. Wereldreis 2. Een drukke weg oversteken. 3. Ondertussen heeft ze al een paar keer op de rollator zitten uitpuffen. Supermarkt in. 4. En vervolgens alles in omgekeerde volgorde. Volgens mij zit het d'r niet meer in en zou het niet meer verantwoord zijn ook. Geen aanlokkelijk vooruitzicht.

 Heerlijk om de mensen zolang mogelijk zg zelfstandig te laten wonen. Zogenaamd. Want er zijn vier kinderen èn een paar mensen van de thuiszorg knap druk mee. Ik zal niet weer over politiek beginnen en weet ook niet wat mijn moeder in deze wil, maar zij zou beter af zijn in een verzorgingstehuis. Wie weet of ik hier ooit nog eens aan terug denk en wat dan mijn idee is.

 Zo rondstruinen als Anna met haar 88 jaar, daar is niks mis mee. Maar hoeveel mensen is dat gegeven? Hier lopen, nou ja, strompelen wel meer oudjes rond in het dorp. De meesten zie je echter niet, omdat ze het huis nauwelijks meer verlaten en verzorgd worden door een inwonende dochter. Als ze het geluk van een dochter hebben gehad. Wachtend op hun laatste trip.

Herstel

 Het gaat vooruit. Een spagaat zit er morgen nog niet in, maar heuvelop met de honden zou weer moeten kunnen. Wordt ook tijd. De dames krijgen iets baldadigs. Een paar dagen van die opgekropte energie gaat ten koste van schoenen, sloffen, stroomdraden en hun ligdekens. Leuk honden, koop je nog eens iets nieuws.

 Na de lunch, en dat is op vrijdag geen latertje, in bed geploft. Het is nog steeds de prettigste houding. Zowaar geslapen als een blok. En dat vanwege wat gedrentel door het huis en supermarkt. Lijk mijn moeder wel.

Omdwingen

 Kom, iets leuks, iets luchtigs, niet in onmogelijkheden blijven hangen. Zien dat ik bijv. de kerstboom in zijn voetstuk krijg geklemd. Zal wel zagen worden. De ledlijnen selecteren, die nog doen wat ze moeten doen. Nwe adapters zou leuk zijn. Hoeveel tientallen meters lichtjes heb ik inmiddels waarvan de adapter niet meer of niet meer naar behoren werkt? Toch zeker 100. Ai, dit neigt weer naar de klaagkant. Boodschappen doen lijkt me een beter idee. Boodschappen. Koken.

 Anna, Mariana's bijna 90-jarige zorgenkindje, wilde gisteren soep en die hadden we niet direct bij de hand. Dat kan anders. En dan nog bedenken wat we zelf als lunch nemen.

Rekenkunsten

 Verder met de aannemer-soap. Gisteren de verbinding eruit gegooid toen de beste man over de rooie leek te gaan. Daar schieten we niks mee op. Leg me uit, hoe je bij een zwart geregelde betaling voor een klus, een keuze waar ik niks mee te maken heb gehad maar gaandeweg achter ben gekomen, ruim 100% opslag wilt hebben nadat de salariskosten (incl. die van hemzelf!) al zijn betaald? Iedereen mag zoveel geld verdienen als ie wil, maar ben ik degene, die dat moet betalen, dan is redelijkheid en traceerbaarheid een vereiste. Of het zo slim spelen, dat ik op beide geen zicht krijg.

 Zo slim is hij niet. Bij het begin van de verbouwingen was er meer evenwicht tussen de betalingen en de hoeveelheid handen aan de klus. Nu wil hij voor 6 of 7 mensen betaald worden en heeft in het algemeen drie, waarvan slecht één ervaren kracht, het werk laten doen. Dan kun je wel zeggen dat het niet van de arbeidskrachten maar van de meters afhangt, maar dat is kul. Die hele meters zeggen niks als er geen link naar het aantal werkers is. Nu is het een slepend proces geworden met een te langzame voortgang en dacht hij ook nog eens een 100% bonus te kunnen scoren. Ik vind genaaid worden al niks, laat staan dubbelgenaaid worden.

 Straks zien of zijn razernij nog iets constructiefs heeft opgeleverd en anders het zoveelste lesje bedrijfseconomisch begroten en dan heb ik het voor dit jaar gezien. Ik ben inmiddels bijna zover, dat hij wat mij betreft niet meer hoeft te komen. Het maakt de dingen niet makkelijker, maar het gezeik van het moment komt me mijlenver de neus uit.

Zitvlak

 Een kussentje doet wonderen. Altijd al het idee gehad dat ik hier op een erg beroerde stoel zat te werken. Mag dan wel antiek zijn maar waar ie voor is, doet ie maar met mate. Toch maar opzoek naar zo'n flitsende game-stoel? Een DXracer formula of een AKracing nitro met van die kekke kleurtjes??

Spuien

 Maar weer ff uit bed gekomen om er zometeen weer in te rollen. De wereld is weer een terrorist (Strasbourg) armer. Jammer dat daar eerst weer een paar doden en zwaar gewonden voor moesten vallen. Èn zoals wel vaker ... hij werd in de gaten gehouden. Blijkbaar is dat een tamelijk onmogelijke taak of wordt die taak uitgevoerd door mensen, die er niet geschikt voor zijn. En dan maar sleepnetten uitgooien. Als verantwoordelijke moet je je natuurlijk wel goed voor de gek houden, anders kun je je falende beleid niet verkocht krijgen. Iedereen ongewild in beeld en een paar gewild erbuiten. Ik zou het wel weten, maar mij vrgt niemand wat en misschien is dat maar goed ook. Voordat je het weet, ben je een racist, seksist, islamofoob (hoe schrijf je dat?), misschien wel een dictator. Maar goed, dictators hebben we zat in Europa en als het een beetje mee- of eigenlijk tegenzit binnenkort eentje van Nederlandse afkomst.

 Politiek is smerig. Het resultaat van decennialange bestuurlijke inteelt. Laten ze eens ophouden met het streven naar evenredige verdeling van topposities onder mannen en vrouwen en energie steken in een evenredige vertegenwoordiging in de politiek, van wat dan zo denigrerend het volk wordt genoemd. Erger dan de clowns van GL en D66 kan het moeilijk worden. Voordat je tegenwoordig op een plek komt, die er toe doet, ben je al zoveel jaren gekneed en geschaafd, dat er weinig meer van een eigen gezicht is overgebleven. Technocraat heet dat, volgens  mij. Hup, 150 mensen van de straat in de 2e kamer, Oost-Europese taferelen met knokpartijen maar vooral toch de noodzaak om meerderheden te vormen obv vertegenwoordiging en niet vanwege partijdiscipline.

 Niet dat ik dan de drang zou voelen om naar Nederlnad terug te keren. Daar kom ik alleen nog als toerist vanwege een paar plekjes. Voor de rest had ik het in 1999 misschien nog niet echt gezien, maar dat is er door de jaren heen wel van gekomen. En Frankrijk is niet veel beter. Of het nou makke schapen zijn, die zich constant laten betuttelen of in gele hesjes getooide vandalen, die alleen aan hun eigen leven denken en niet aan de toekomst van het land. Eén pot nat. Roemenië is vast ook niet alles, maar daar hou ik me niet mee bezig en het lijkt erop, dat dat wederzijds is.

Overmoed

 Klein wereldje. In bed. Uit bed. In bed. Een beetje dutten. Wakker worden en zien, dat het al bijna donker is. In een paar uur tijd zit je in een ziekenhuisroutine. Die maar direct doorbroken. Heel enthousiast, want geen zin om drie keer te lopen, met de drie gezusters tegelijk de deur uit en vanwege een gevecht tussen een stel andere honden onderuitgetrokken. Wat een avonturen!

 Gelukkig achterom en niet midden op straat. Dan zou ik de honden toch liefst stuk voor stuk villen. Hoewel, dat is wel een erg smerig werkje. Mn Rosa is dan een ramp en sleept de anderen mee in haar fanatisme. Rukken, trekken en springen om weg te komen. Met rukken, trekken en afvangen van mijn kant als antwoord. Ook liggend. Ik zie mijn arm nog eens vertrekken, stug vasthoudend aan de riem maar losgerukt uit mijn schouder.

 Het duurde minuten voordat ze bleven zitten, niet meer blaften en ik kon opkrabbelen. Niet bevorderend voor de onderlinge relatie. Dat wordt na de Kerst met regelmaat trainingsloopjes met één of twee dames. Ze gedrieën iets aanleren gaat toch maar moeilijk. Luistert een of misschien twee, bederft nummer 3 het leereffect.

 Het leeftijdverschil zit daar vast dwars. Prada, de rustigste, is bijna 2. Rosa nog geen anderhalf. En Mopke is van april. De enige remedie zal volhouden zijn. Tegen de tijd dat ze de tien gepasseerd zijn, zullen ze vast een stuk rustiger zijn ....

Onderhandelen

 Zo komt van het voorgenomen werk weinig terecht. Alsof de duvel ermee speelt. Ja, nee, niet die in flesjes. Dan zou ik het nog wel snappen. Dit is toch echt absoluut niet, waar ik op zit te wachten op dit moment. Die binnenplaats moet dicht en een lucifer oprapen is nu al een uitdaging laat staan het waterpas in elkaar zetten van een paar houten schotten. Je zou toch verdorie aan samenzweringen gaan denken, die jou niet welgezind zijn. Complotten! Het internet staat er vol mee. Noem een onderwerp met een niet glashelder en van getuigen voorzien verhaal en de mallemolen begint te draaien. De aanslag op JFK natuurlijk, de Twintowers, de landing op de maan, etc.

 Oké, zover zal ik niet gaan, maar enige ongewenste tegenwerking uit onbestemde hoek, daar neig ik nog weleens naar. Ik kan wel weer over HB-roken beginnen, maar laat me gewoon mijn dingen op mijn manier in mijn tempo doen. Extra hindernissen zijn daarin volstrekt misplaats, geheel ongewenst. Het geeft enkel vertraging en vertraging veroorzaak ikzelf al meer dan genoeg.

 Medewerking hoeft niet. Het is voldoende om me niet tegen te werken. Laat de omstandigheden met hun eigen tenen gaan spelen en mij met rust laten. In het weekeinde is sneeuw voorspeld. Dat schiet dus ook niet op. Ik baal. Blijkbaar zit ik weer op de goede weg. Hoop dat het bewegen morgen iets soepeler gaat dan bij de palen, die ik moet richten.

Schaken

 Van de gelegenheid gebruik gemaakt om de aannemer van repliek te voorzien. Met de vingertjes is tenslotte niks aan de hand en WA in bed werkt als een trein. Eerst alles nog weer een keer doorgekeken. Je zou de man bijna van een tactisch spel verdenken. Hij blijft verbouw van de schuur en vervolgens het bestraten als twee verschillende activiteiten zien en denkt mijn aanbod tot het werk aan de schuur te kunnen beperken en de bestrating extra af te rekenen. Dat is bewust niet willen zien, wat evident is, nl. dat mijn aanbod van begin af aan over de totaalsom ging, dus schuur èn bestraten.

 Dus maar weer met het opsommen van de feiten begonnen, consequenties benoemd en voorwaarden gesteld. Zelfs een paar punten voor discussie opengelaten. Mocht hij door willen gaan met zijn manier van denken, dan trek ik de boel wel uit elkaar maar dan veranderen de sommetjes. Eerst maar eens zien wat zijn reactie is vandaag. Een onverkwikkelijke situatie.

Stijfheid

 Twijfel houdt me al de hele ochtend bezig. Moet ik huilen of lachen? Gelukkig lach ik makkelijker dan ik huil. Wel ontglipt me met regelmaat een hartgrondige vloek. De enige houding, die langer dan een paar minuten is vol te houden, is de horizontaal gestrekte. Lopen werkt niet, zitten niet, wisselen tussen beide al helemaal niet.

 De gezusters vanochtend één voor één uitgelaten. Heuvelop leek me niet slim en het getrek aan de lijn in de velden achter de tuin nog minder. Tenminste als ik ze gedrieën had meegenomen. Per stuk zijn ze beter controleerbaar en beperkt het geruk aan de lijn zich tot één richting. Iets wat alleen Mopke nog doet als ze alleen is. De rest doet het alleen als ze elkaar lopen op te naaien.

 De was uit de machine halen en ophangen kon vervolgens nog net, waarna ik zonder koffie terug in bed ben geploft. Met beleid natuurlijk, want iets van snelheid en flitsende bewegingen is voorlopig voorbehouden aan de nachtelijke dromen. En niks hè, dat is nog het ergste, niks geen moment of beweging de afgelopen dagen, waardoor ik dacht "Ai, dit gaat mis!" Nu zijn het vaak al lullige bewegingen, die tot zoiets aanleiding geven, maar helemaal uit het niets, doet me het ergste vrezen. Dat zijn de voorportalen, die ik kan missen als kiespijn.

Glasvezelverbindingen

 Zoek, zoek, zoek. Wat een veranderende wereld of wat verander ik. Alles overal kunnen en willen krijgen. Ergens tevreden over zijn, meer dan, en het dan een paar landen verderop te pakken zien te krijgen, als de oude versie zijn beste tijd heeft gehad. Geen kwestie van 'model uit de roulatie' maar het mooie, prachtig fijne internet levert het niet van producent naar mijn nieuwe leefplek. Gelukkig weet ik inmiddels, dat ik dan via een bochtje moeten denken. Als ook Amazon.de het produkt niet in deze contreien wil afleveren, wordt het spannend. Maar misschien toch een omweg gevonden. Morgen de maat proberen te achterhalen en dan op naar het volgende internet-bestel-avontuur.

Broeden

 D'r is iets wat ik moet en alweer een paar dagen zorgvuldig ontwijk. Het eerst naar het weekeinde heb geschoven om er niet de hele week mee bezig te zijn. Als het dan een paar dagen van de voorgrond verdwenen is, pak je het nog net iets minder makkelijk op, dan als je gewoon doorgestoomd was. Hoewel ik van dat laatste goed gek was geworden, als ik me daartoe had laten verleiden.

 Helaas dus, het ontkennen van het probleem met de aannemer lost het niet op en handelt het niet af. Z'n voorstellen een paar keer bekeken en ik kan daar weinig mee. Het is een beetje als mensen, die ver onder de prijs bieden, als je iets te koop hebt, maar dan omgekeerd. Wat hij aan betaling dreigt mis te lopen, probeert hij te compenseren door dingen niet meer te doen, die naar mijn idee van begin af aan in het plan hebben gezeten. Dat is kiezen uit twee slechten. Òf teveel betalen òf te weinig krijgen.

 Het ergst van alles blijft het verlies van vertrouwen. Als hij dingen belooft, geloof ik hem niet meer. Gaat hij er mee aan de slag moet ik met mijn neus er boven op zitten en ongetwijfeld ben ik dan kritischer, dan ik normaal gesproken zou zijn geweest. Ik denk, dat we er niet meer voor beide partijen op een bevredigende wijze uit kunnen komen. Sterker nog, de oplossing zal voor beide onbevredigend zijn. We zullen ons beide genaaid voelen. Gewoon maar afhandelen, er volgend voorjaar het beste van proberen te maken en voor de rest de zegen na.

Dagverloop

 Zolang ik zit, is het aardig te doen. Loop ik, is nauwelijks iets aan de hand. De wisseling tussen beide activiteiten is een kleine ramp. Het is weer zo'n moment, waarop je je realiseert, dat de gemiddelde auto(stoel) een ramp is, om je uit te verheffen. Voldoende gezeurd, lijkt me zo, dus ik zal de details voor me houden. Maar die soepel bewegende 'God' is iets uit een ver verleden.

 Het heeft de planning van de dag nauwelijks weten te veranderen. Het ging met nm om de staanders, nodig om de binnenplaats af te sluiten. Hoogte 240 cm. Denk niet dat Prada daar nog overheen weet te komen. Voor de rest nog allerlei kleinigheden waaronder een paar specifieke aanvullingen op het dagelijkse dieet. Voedingssupplementen. Pillen voor psychologische effecten. Baat het niet, schaadt het niet. Helaas was de winkel volkomen leeg en stond te huur. Kan ik weer opzoek naar een of meer andere plekken. Hoeveel lol heb ik van deze plek gehad? Twee jaar? En niks zeggen, hè! Had ik nog net een paar extra's in kunnen slaan.

 Nog ff de supermarkten ingedoken, een koffie genoten en toen ik buiten kwam om huiswaarts te keren, was het helemaal wit buiten. Weer een stootje winter. Drie jaar geleden dacht ik dan "Shit!" en zag me al slippen, pirouetten draaien en in de berm belanden. Nu gewoon in de auto gestapt en naar huis gereden.