De hele ochtend probeer ik al een beeld te krijgen van wat aan de hand is geweest. Had ik de tekenen beter moeten duiden? Was het onafwendbaar of heb ik het zelf veroorzaakt? Was het wel wat ik denk dat het geweest is of was het iets anders? Vragen, en er zijn er nog veel meer, maar dat is achteraf, verandert niks meer, kan hooguit herhaling voorkomen, al denk ik dat al jaren en komt daar maar weinig van terecht.
Het is vooral ontmoedigend. Het voelt aan, alsof ik met open ogen in een hinderlaag ben gestapt. Het is lang geleden, dat het zo heftig tekeer ging en zo hard aankwam. En waarom? Als het zo compleet uit het niets kan komen. Een overval. Hoe kun je je daar tegen wapenen? Achteraf gezien zijn er wel momenten en zaken aan te stippen, die me alerter hadden moeten laten reageren. Maar had dat het voorkomen? Ik geloof het niet.
Laat ik het maar een vette paniekaanval noemen. Ik had gehoopt ze in deze vorm niet meer mee te hoeven maken. Net te laat gerealiseerd, dat ik te weinig tijd aan mezelf besteed? Die draad ga ik in elk geval weer oppakken. Voor de rest nu eerst ff bijkomen. Met een paar uur in de nacht kom je er niet van af. De klap dreunt nog behoorlijk na. De terugrit heeft goed gedaan, maar hoewel thuis, ben ik nog niet bij mezelf aangekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten