Goede vrijdag. Eén van die orthodoxe feestdagen die met een aan ontzag grenzende eerbied in acht worden gehouden. Geen kip op straat om half negen. Geen geluid te horen van een werkende kettingzaag of bewerkende tactor. Niemand werkt, zegt Mariana dan altijd en gaat winkelen .....
Het was niet voor niks, dat ik gisteren het hout 'kort' wilde hebben. Het zou me niet in dank afgenomen worden, als ik daar vandaag had staan zagen. Hoewel je je als 'gekke buitenlander' natuurlijk net iets meer kunt permiteren dan als locali. Zo meteen eens naar de markt. Zien wat het plantenaanbod doet. Ik heb geen haast. De ijsheiligen zijn pas over twee weken en hoewel april me een zee van tijd leek voor het in orde maken van de tuin, loop ik inmiddels alweer oud en vertrouwd achter. En dat nieteens zozeer door mijn eigen onwil.
Het is dank de aannemer en zijn loze beloftes, dat hier de boel weer één grote puinhoop is. Het was mooi geweest als Mariana's oma's meubilair eindelijk uit de tuin kon worden gezet. Ik zou alleen niet weten waar ik er dan nu mee naar toe moet. En dan te bedenken, dat de aannemer begin van de week met het onzalige idee kwam om wat bouwoverschotten zoals dakpannen en bestratingsstenen 'op te ruimen'. Hij bedoelde dus, ze in de tuin te pleuren. Precies daar waar ik ze niet wil hebben en sowieso niet weer verplaatsen als de plek niet definitief is tot aan het volgende gebruik.
Toch wil ik dat meubilair uit de tuin hebben. Niet vandaag natuurlijk. Hoewel het geen lawaai maakt is zelfs werken in de tuin op het randje en kan spul verslepen natuurlijk helemaal niet als de zoon van God bijna voor de 2000ste keer zijn laatste adem uitblaast. Maar over twee weken wil ik het spul daar weg hebben. Punt uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten