Vol

 Bij het rondrijden in de digitale truck komt volgens mij het verzadigingspunt in zicht. Dat trekt vast wel weer bij (deels tenminste) maar het monomane is er wel van af. De lange ritten kosten me een hele avond. De kortere trekken me niet. Je zou het een dilemma kunnen noemen. Maar dat is het niet. Het betekent simpelweg, dat de grootste lol d'r wel van af is. Het heeft nog best lang geduurd.

 Het is een beetje als de ritjes van Le Chalard naar Utrecht of naar het vliegveld in Beauvais. De eerste keer is het spannend. De tweede keer al wat minder maar daardoor vaak alleen maar leuker. En ergens in de volgende ritten ken je niet alleen de oriëntatiepunten uit je hoofd, maar ook de opeenvolging van de verschillende landschappen, waar je doorheen rijdt, de tolpoorten, de afslagen en de wegrestaurants annex tankstations. Zelfs de plees en het aanbod aan consumpties weet je naar wegrestaurant in te delen.

 Dan reis je niet meer. Dan verplaatst je je. Dan is de weg erheen niet meer het belangrijkste, maar de plek waar je gaat aankomen. Dan krijgt een auto iets van een vliegtuig. Je gaat ergens weg, komt vervolgens ergens aan en krijgt van dat wat ertussen ligt/gebeurt weinig mee. Automatisme. Dan komt een punt, dat je meer met de tijd, die het kost, bezig bent dan met de lol, die het rijden op kan leveren. Daar zit ik digitaal dichtbij.