#MeToo in de klimaatdiscussie. Ik kan me herinneren, dat ik verbaasd was toen een paar jaar geleden een soort uitspraak door een gerecht werd gedaan, dat 'het mensenrecht op leven' in gevaar zou komen, als de overheid niet per een of andere datum ervoor zou zorgen, dat de Co2-uitstoot met een x-percentage zou zijn verlaagd. Ik kon en kan er niet met mijn pet bij maar sommige instanties hebben er de smaak door te pakken gekregen.
Milieudefensie heeft blijkbaar Shell aangeklaagd, omdat ze met olie-oppompen zijn doorgegaan terwijl ze wisten dat dat de klimaatopwarming geen goed zou doen. De afkoeling daarvan dan wel te verstaan. Hoe kun je die dingen rijmen? Het is eenerzijds een op voortslepend inzicht gebaseerde redenatie met terugwerkende kracht, ooit was het leuk en aardig maar nu denk ik anders .... en anderzijds ondankbaar gelul van lui, die ongetwijfeld de afgelopen decennia niet de auto hebben laten staan, zonder electra of gas hebben geleefd, vliegen hebben gemeden, nooit iets van/met plastic hebben gebruikt, etc. etc.
Het heeft vanalles wat. Van de vrouw die zich heeft laten gebruiken om te komen waar ze zijn wilde en daar achteraf spijt van heeft. Van de immigrant die na gratis huis, uitkering etc. klaagt dat er niet genoeg ruimte is voor zijn eigen cultuurbeleving. Van de zware shagroker jonger dan 70, die de sigarettenproducenten verantwoordelijk houdt voor zijn verslaving en de daaruit voortkomende gevolgen. En van de Fransen, die allemaal voor de overheid willen werken en vinden dat de rest van Europa daar aan moet meebetalen.
Wat is dat toch? Wordt tijd, dat je ouders kunt aanklagen voor het feit, dat je geboren bent, maar dan ook wel de consequentie daarvan dragen en je laten euthaniseren. Waar is de eigen verantwoordelijkheid? Waar is het besef, dat gedane zaken geen keer nemen? Waarom dat beschuldigende vingertje steeds weer? Als we nou allemaal het goede voorbeeld geven is er niemand die het hoeft te volgen .....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten