Je hebt van die dagen met momenten van een zich opdringende dadendrang. Gisteren was zo'n dag. Je zou het kunnen vergelijken met een kip die haar ei kwijt moet. Gelukkig maak ik minder lawaai en bovendien komt het zelden of eigenlijk nooit, zeker de laatste paar jaar, tot een van de zich opdringende daden. Zonde is dat. In het moment zelf voelt het aan, alsof dat wat je van plan bent niet meer dan een fluitje van een cent zal zijn. Hup, geen gezeik, zo gepiept.
De werkelijkheid blijkt iedere keer weerbarstiger. Het is alsof een filter zit tussen de plek van de opwelling en de plek die voor de uitvoering zorg moet dragen. Het werkt natuurlijk ook niet, als je zoiets bedenkt in de auto op weg naar een dagje boodschappen in Sibiu. Dan moet je dat weten vast te houden tot thuiskomst, vervolgens door de avond zien te slepen, het de nacht laten doorstaan om de volgende ochtend, vandaag te moeten constateren, dat re-animeren geen zoden aan de dijk zet. Het enige wat het oplevert, is de overtuiging, dat nog niet alles verloren is. Ooit, ooit zal het, wat dat ook moge zijn, er van komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten