In de namiddagzon op een stuk plastic gezeten in de tuin verwonder ik me met een blik bier in mijn hand over de verschillen tussen het doen en denken. Onderwijl bezinkt vanalles in me, volgt mijn blik een langs zwevende ooievaar en keert terug om de vorderingen van het spitwerk tevreden in oogschouw te nemen.
D'r is rust om bezig te zijn en van dat bezig zijn te genieten. Tegelijkertijd is er onrust vanwege de zich opdringende zekerheid, dat mijn eind nakende is. Nee, het komt er niet zomaar aan, het naakt. Stom woord voor een stomme en hoogstwaarschijnlijk uitblijvende komst. Erg irritant in principe maar in dit geval het maximaal wensbare.
Met mijn handen net nog in de grond en het hoofd ondertussen in Praag. Moet prachtig zijn daar met de terrassen in de zomer. Hoef je niet meer zo mee te treuzelen met de massa maar kun je de meute aan je voorbij laten trekken. Ook al weer een paar weken Parijs in mijn hoofd. Om de een of andere reden drijft me iets in die richting. Ik mis het, dat is een ding wat zeker is. Iets wat eigenlijk sinds het eerste bezoek altijd ergens wel aanwezig is geweest. De 'recente' bezoekjes hebben het verlangen eerder doen toenemen dan in tevredenheid laten verzinken.
Thuis zijn en weg willen. Weg zijn en met thuis bezig zijn. Het is al erger geweest, maar duidelijk nog niet verdwenen. Het is, dat ik steeds minder zin heb in het bijkomende geregel, maar ik sluit niet uit, dat ik deze zomer even Parijse smog ga snuiven of ga zien of Praag in de zomer werkelijk zo de moeite waard is, als we met Kerst het idee hadden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten