Goed drie uur in de tuin bezig geweest met niet bijzonder inspannende beweging. Spitten, oké, maar niet dat hakken in onwillige zware klei waar ik vorige week mijn tijd aan heb besteed. Desondanks kan ik me niet anders omschrijven dan 'gebroken'. Het soepel en probleemloos laten werken van al die daarvoor bestemde gewrichten heeft zoiets als een maximale gebruikstijd gekregen. Maximale belasting 3 per 24 uur. Zoiets belachelijks. En wat erger is, het zal er misschien in de loop van de komende weken nog wel iets op vooruitgaan, maar gezien over de komende jaren, vrees ik het ergste.
Het maakt het doel "lossere grond" tot een speerpunt, dè speerpunt in mijn tuinactiviteiten. Dat mijn oma van moeders kant nog voorbij haar negentigste met de spade in de tuin aan de slag was, is niet mijn na te streven toekomstideaal. Wel in de tuin bezig zijn, maar dat spitten moet zichzelf nvvt overbodig maken. Het bodemleven, en dan bedoel ik regenwormen en zo en niet de veenmol, hoe prachtig die beesten ook zijn, moet zich meer en meer van die taak kwijten. Verder een beetje schoffelen. Een keer met de drie-tand er doorheen en om het niet te verleren één perceeltje per jaar met de spade te lijf gaan.
Maar goed, ondertussen vordert de bewerking van de tuin boven verwachting. Tijd om de komende dagen het naar buiten verplaatste oude meubilair weer naar binnen en dus uit de tuin te zetten. Dan komende de zeven percelen, die ik ooit voor elkaar heb gebokst in zicht. Verdere tuinbezigheden hebben dan meer met inrichting op de langere termijn dan met gebruiksklaar-maken van doen. Lekker zo doorklooien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten