Moe. De dag van gisteren zit me nog in de botten. Niet alleen het werk maar ook de slechte wijn. En moeheid is niet de beste voorwaard om voorbije uren na te lopen, momenten in te vangen en die in woorden te gieten.
Ondertussen zijn de dames er weer vandoor en ik heb ze niet tegengehouden. Hele dagen opgesloten zitten, daar wordt je aardig frusto van. Maar mijn begrip kent strakkere tijdsgrenzen dan die door de dames er op na worden gehouden. Zien dat ik Mopke en als het kan ook Rosa tot terugkeer weet te brengen en dan mijn nest in. Prada zoekt het maar uit. Klinkt beroerder dan bedoeld. Voordat die dame bereid is om zich weer een beetje in de kaders in te voegen zijn we uren verder. Geen zin om daar op te zitten wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten