Einstürzende Neubauten ... Waarom het door mijn hoofd gaat mag Joost weten. Ken van die groep alleen de naam. Verder nooit mee bezig geweest, maar een pakkende naam, die eens in de zoveel tijd weer tussen mijn oren opduikt. Op het moment associeer ik het hooguit met in elkaar kachelende kaartenhuizen. En ook dat is nergens op gebaseerd. Niet concreet. Hooguit op de normale, enigszins lamlendig zondagnamiddagstemming. Mooi weer, niks te doen, probeer wat, niks spreekt aan. Dat soort werk. Niks geen heftigheid die te vergelijken is met in elkaar stortende nieuwbouw. Iets wat sowieso alleen in Turkije, India en gelijksoortig corrupte landen gebeurd, als ik zo in mijn geheugen blader.
Dus waarom die groepsnaam nou voorbij komt fietsen is me een raadsel. Net zoals die droomflard vanochtend na mijn eerste ontwaken. Bezig met het verorberen van wat erg op risotto lijkt, vis ik een ongesneden maar wel gekookte champignon onder de rijstmassa vandaan. Alsof het iets bijzonders is, wat je van een champignon nou niet bepaald kunt zeggen. Aan mijn vork geprikt bestudeer ik het ding even, leg 'm op de rand van het bord en eet verder. Wie het weet, mag het zeggen.
Tijd voor iets nieuws? Dat is het al tijden. Zolang, dat het idee eerder een oude koe is en die moet je laten waar ze zijn, heb ik altijd begrepen. Ik zou nu wel Mariana's rust willen hebben, die een beetje ligt te dobberen op een luchtbed, de wereld de wereld laat en het meeste langs haar laat afglijden. Op het irritant af soms, maar toch. Zolang de wereld niet voor haar voeten valt, is ze er niet mee bezig. Voorkomen schijnt beter te zijn dan genezen. Is mij altijd verteld en daar richt ik me op, probeer dat. Maar ik zie nu al een paar jaar, dat je met een focus op genezen een stuk relaxter door het leven gaat. Af en toe een heftig crises en verder nergens last van. Daarmee vergeleken maak ik me de hele tijd druk om erger te voorkomen en krijg alsnog mijn 'erger' op gezette tijden. Ik twijfel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten