Op wat persoonlijke afkeren na een zeer prettig weekeinde gehad. De verjaardag, de bruiloft, het gezellig samenzijn. Van groots naar massaal en terug naar wat overwachts bijna een tête à tête werd. Eigenlijk was gisteren desondanks de meest aangename dag van het weekeind. D'r was aandacht, gezelligheid, goed eten en erg goede drank, maar dat zwaar geminimaliseerd. Twee uur rijden met de nodige drank in je lijf, blijf ik geen goed idee vinden. Gelukkig maar.
We hadden kunnen blijven slapen, maar dat onvoorbereid en dan mn naar de honden toe, leek en lijkt me geen goed idee. Bij negenen pas weer thuis en toen zaten de drie dames al 11 uur opgesloten. Nog eens 12 of meer uren daar achteraan, is het niet echt.
Maar prettig dus en prettig dingen laten je naar meer verlangen en daar piept de dood om het hoekje, die je de lol komt bederven. Geen paniek of zo, maar een gedachtenkronkel waar ik maar niet uit weet te komen. Alle irritaties en pijntjes worden ineens uitvergroot tot terminale toestanden en dat benauwd. Was het vanwege de kerkhof waar we overheen zijn gewandeld richting de historische oude houten kerk, die de voormalige collega van Mariana, een priester, ons wilde laten zien? Zijn parochiekerk.
Alsof dood altijd met ziekte en aftakeling te doen heeft of omgekeerd ziekte altijd tot de dood leidt. Aftakeling wel, natuurlijk. Wat er maar niet in wil gaan bij mij, is, dat het hoe dan ook ooit gaat gebeuren en ws zonder afspraak ook. Zonder feitelijke zekerheid, en wie wil die hebben(?), zal het wel aanmodderen blijven met de voorstelling van de laatste gang van zaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten