Iets gedaan. En dan tel ik vaat en koken niet mee. Was beide niet de moeite. Vanuit die filosofie bekeken mag of moet ik tevreden zijn. Een weekbegin blijft een heikel moment. Gelukkig alle altijd aanwezige valkuilen weten te vermijden. Natuurlijk ook slinks om alles heen gelopen wat al lang gebeurd had kunnen zijn, maar daarvoor hebben we morgen.
Ik kan weer de tuin. Nog minimaal een maaibeurt is nodig om alles weer kort en klein te hebben, maar ik kan alweer bij de bedden, die enkel via de gele schrikdraad-ijzers op de de hoeken terug te vinden zijn. Het onkruid gaat de slag niet winnen dit jaar. Net niet. Maar hoog staat het wel. Vreemd genoeg op de plekken waar de afgegraven grond gestort is, die oa bij het graafwerk voor het fundament van de schuur is vrijgekomen. Je zou denken daar kan geen vuiligheid meer in zitten. Misschien was het door de kaalheid ook de ideale kiemplek voor alles wat door wind, vogels en insecten is rondgestrooid. Hoe het ook zij, daar staat het onkruid twee meter hoog, terwijl het in de rest van de tuin een stuk overzichtelijker is gebleven.
Onkruid uittrekken, zien wat van de groentes terug te vinden is, grond losmaken en waar nodig omwerken en met een of andere groenbemester inzaaien in de hoop dat dat het onkruid concurrentie maakt. Kortom beginnen met de wintervoorbereidingen. En bovenal hopen op een betere zomer volgend jaar. Ondertussen de bouwzooi uit de schuur terugzetten, het sloophout uitsorteren, kort zagen en de ergste rommel direct verbranden. Ik praat nu alweer weken verderop. Morgen is belangrijker. Morgen peren pletten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten