Deels dank Mariana's oom, maar niet alleen, alweer dagen de dood prominent op schoot. Aanwezig op het moment dat ik de ogen opensla en wijkt niet van mijn kant tot de ogen weer dichtvallen. Gelukkig zit ie bij dat laatste niet in de weg. Is anders geweest. Daarvoor laat ie zich gedurende de dag meer dan voldoende gelden. Een heel scala aan kankervarianten zijn alweer de bühne gepasseerd en bij vrijwel iedere verandering van bezigheden steeds weer die gedachten van "Stel dat ... wat dan".
Dat ik momenteel zo'n gesloopt gevoel heb, zou daar heel goed een gevolg van kunnen zijn en direct ook weer als oorzaak dienen. Een vicieuze cirkelgang. Zoals er meer zijn. Bijv. het kringetje van niet voldoende tijd voor mezelf hebben en als ik die dan wel heb vnl bezig zijn met dingen die moeten gebeuren, waardoor ik weer minder tijd voor mezelf zal hebben, etc.
Voor meneer Hein maakt dat weinig uit. Die vindt altijd wel een gaatje om zich te presenteren of een gedachte om op mee te liften.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten