Maandagen zijn verzetsdagen. Verzet tegen wat hoe dan ook moet gebeuren. Mijn lange baan is inmiddels zo goed gevuld, dat het tijd wordt voor enig ruimwerk. Nog een koffie, dan de afwas en als vervolgens niks onverwachts voorbij komt, waar ik me door kan laten meesleuren, zou vanmiddag een hap in/uit de zure appel tot de reële mogelijkheden behoren. Ja, meer slagen om de arm weet ik even niet te verzinnen. Het is ochtend. Dan is de creatieviteit nog niet geheel ontwaakt.
Een opruimslag zou sowieso geen kwaad kunnen. D'r slingeren weer teveel papieren rond en de nodige enveloppen zijn nooit geopend. Blijft een raar iets die onwil om te bekijken, waar je verder weinig aan kunt doen. Rekeningen moeten betaald, administratieve rompslomp gedaan en als alles netjes geordend en opgeborgen is, geeft dat nog een prettig vrij gevoel ook. Dus waarom die kronkel?
En het bijhouden .... Ook zoiets. Rekeningen verdwijnen niet als ze maar lang genoeg blijven liggen. Sterker nog, die hebben de neiging om omvangrijker te worden of andere consequenties te veroorzaken, als ze niet domweg betaald worden. Toch werkt al dat doorlopend gerammel aan mijn aandacht alleen de neiging in de hand om me vanalles terug te trekken. Ooit ergens die ene definitieve streep kunnen trekken, het wil er maar niet inzitten. Het is het leven niet gegeven. Ik betwijfel inmiddels zelfs of dat onbewoonde eiland in deze de toegedichte beloftes zou weten waar te maken. Maar niet meer naar streven ook. Het bespaart me een illusie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten