Op GeenStijl een bijdrage over zelfmoord. Het stukje zelf is me iets te moraliserend en de persoon, waar het aan ophangen wordt, te dubieus. Maar, zoals wel vaker, zijn mn de reacties de moeite van het doorploegen waard. Natuurlijk het nodige gebrek aan nuance maar zoals altijd ook nu weer een hoop (persoonlijke) reacties, die hout snijden.
Heb zelf in Utrecht meerdere zelfmoorden meegemaakt in mijn omveld. Het schokt nog net iets meer dan een andere onverwachte dood. En zoals debet aan de dood zitten de nabestaanden met de brokken. Wat dat betreft kun je vraagtekens zetten bij het oplossende vermogen van een zelfdoding. Voor de betrokkene soit, voor de nabestaanden beduidend minder. Maar daar wil ik niet heen. Ook niet naar de vrg of je er begrip voor moet opbrengen cq het respecten en het bijv. toegestaan zou moeten worden, want dat is het dus wettelijk niet.
Nee, iedereen mag zich wat mij betreft mèt of zonder duidelijke reden van kant maken op het moment dat het hem of haar uitkomt. Wel graag op een manier dat het doen en het resultaat anderen zo min mogelijk belast. De nabestaanden in deze ff overgeslagen, maar dus geen flat-jumps of intercity-gekop en soortgelijke ongein.
Mij gaat het meer om de link depressie en zelfmoord. Een combi die mijnsinziens hinkt. Ongetwijfeld kan een stevige depressie tot een zelfmoord leiden, maar de indruk, dat iedere zelfmoord voort komt uit een depressie, klopt niet. Daar geloof ik niks van. Volgens heb je geen depressie nodig om het leven niet meer te zien zitten. Dat is weer zo'n kronkel, die de mensheid zich uit zelfbescherming aanmeet. Die grootste gemene deler, die de uitzonderingen onder het tapijt probeert te vegen.
En sowieso depressie hier en depressie daar, volgens mij wordt het steeds meer verward dan wel gelijk gesteld aan in de put zitten. En dat is toch echt iets anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten