Mariana's laatste jaar. Ze is er net aan begonnen. Uren scoren. De vreemde, jaarlijks terugkerende hindernisloop voor een groot deel van de Roemeense leerkrachten. Als ik het ooit goed heb begrepen, kun je, via het volgen van bepaalde cursussen, dit jaarlijkse circus ontlopen. Zo niet, dan moet je in ieder geval eens in de weet ik hoeveel jaar een nw vakexamen afleggen, met volgens Mariana weinig vakinhoudelijks en een overdaad aan pedagogiek, niet Mariana's voorkeur, en obv het behaalde cijfer heb je dan meer of minder rechten bij het aanspraak maken op lesuren.
Sinds ik Mariana ken, heb ik dit circus, volgens mij, al zes keer meegemaakt. Het gaat gepaard met tranen, schelden, dreigen en weet ik welke emoties nog meer. Ja, teleurstelling natuurlijk ook. Behalve het altijd weer opduikende 'ons-kent-ons' element pakken de regels ook zelden goed uit als ze domweg strak toegepast worden en je bijv. na jaren van trouwe dienst ineens met lege handen staat.
En er zijn meer kronkels, zoals het recht (!) van leerkrachten om een aantal jaren na hun pensioen door te werken. Denk je, dat er eindelijk een plek vrijkomt, blijkt de ouwe taart haar bezigheden niet tot het schoffelen in de tuin te willen beperken en kom je alsnog niet aan de slag. Als je als starter niet grossiert in uitmuntende studieresultaten is het afzien en hopen dat je adem lang genoeg is.
Maar oké, Mariana's laatste jaar en naar het zich laat aanzien, gaat dat geen grote problemen opleveren. Waar ze een paar jaar geleden nog een speelbal van de inspectie was, is het nu voor een deel een 'ons-kent-ons'-verhaal. Fout? Nee, daar heeft Mariana hard voor gewerkt en een hoop voor geslikt. Dat had best een paar jaar eerder tot stand mogen komen. En nu kom je dus in de rare situatie terecht, dat ze gevraagd wordt om langer door te werken en dus starters dwars te zitten. Ik moet het zien, maar ik geloof niet, dat ze daar in meegaat. Daarvoor ligt ze 's ochtends veel te graag wat langer in bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten