De rust is vandaag niet verdwenen. Dat is prettig. Na de ronde met de honden het trottoir schoon gespoten en nog ff achterovergeleund op de bank voor het huis. Wat is veranderd? Iets van half leeg naar half vol. Niks veranderd en toch anders. Hoe graag zou ik dit vast willen houden. Misschien vooral niet te graag willen, dat kan nauwelijks anders dan verkeerd lopen. Het rustig overlaten aan morgen, lijkt me het betere idee. De stukjes de vrijheid laten om op de gewenste plekken te vallen. Het past of het past niet. Wringen heeft geen zin. Ik heb genoeg gepuzzeld in mijn leven, echt gepuzzeld met van die in- en uitgestulpte stukjes.
Zou het de stap naar een volgende fase zijn? Misschien zelfs de bevrijdende duik in de aansluiting van wat ooit los is geschoten? Het zou een champagne-waardig moment zijn. Beter maar even wachten tot enige zekerheid de vermoedens (verlangens?) weet te staven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten