Eind van de middag was het weer wachten. De aannnemer had om een soort lening gevraagd, omdat hij net te kort komt (hoe is het mogelijk met twee voor Roemeense begrippen dikke inkomens??) voor de aanschaf van een nwe tweedehands auto voor zijn eega. Half vier zou hij langskomen op weg naar Cluj, waar de auto bij een importeur staat. Nu had ik absoluut niet verwacht, dat hij werkelijk half vier of zelfs eerder voor de deur zou staan, maar dat ik op bed in slaap zou kunnen vallen, had ik ook niet gedacht.
Ruim een uur later dan afgesproken werd ik wakker van de honden. Ongemerkt naar binnen komen zit er niet in, zelfs niet voor iemand die er twee dobbermans op na houdt. Maar daar wil ik het helemaal niet over hebben. Op bed geploft in de veronderstelling, dat het wel een half uur kon gaan duren toch weggezakt in van die toestanden, waarvan ik een paar jaar geleden nog van in paniek omhoog zou zijn geschoten.
Een stap in het niets. Misschien is het missen van de stoeprand een bekend fenomeen voor mensen op het moment van in slaap vallen. Maar dan dus iets anders. Je stapt ergens op wat niks blijkt te zijn. Het geeft je geen schok, zoals bij een stap in een niet geregistreerde ondiepe kuil maar een wee gevoel. Alsof je verweekt, desintegreerd en verdwijnt in het vlak, dat je dacht dat aanwezig was maar dat dus niet was. Blijft een vreemde gewaarwording.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten