Mariana heeft vandaag een tijd getwijfeld, maar uiteindelijk een verjaardagsgroet naar de vrouw van de aannemer gestuurd. Bezoeken hebben we maar niet gevraagd, dat werd ons eind december met klem ontraden. Het dragen van een pruik deukt het ego blijkbaar dusdanig, dat ze zich, in zoverre we na kunnen gaan, volledig afsluit van/voor de buitenwereld.
De zoon van de aannemer, haar ouders, misschien haar zus en haar beste vriendin .... Meer mensen zie ik niet langskomen in het piepkleine appartement, waar de twee al jaren leven. Hoeveel jaar kun je zoiets volhouden? Misschien is de vrg 'Of dit wel de goed aanpak is' beter in dit geval. Volgens mij wordt het steeds moeilijker om die stap terug onder de mensen te maken.
En dan, gaat het goed komen of komt er een moment, dat ze moet beseffen, dat het einde haar snel zal komen halen? Dan zie je zo iemand na een jaar of 2, misschien 3 terug in de kist. Toch al niet de plek voor een mooie laatste indruk.
Maar goed, het is haar keuze en we kunnen weinig meer dan die accepteren. Ik zou ook niet ineens het huis tot een zoete inval laten verworden met mensen, die je aankijken met blikken, waar je geen behoefte aan hebt. Zo volledig afsluiten zou ik me ook weer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten