Zou ik me zo druk gemaakt hebben over een uitgevallen schooljaar en het huidige sociale 'isolement'? Ik probeer me dat voor te stellen, nadat ik vandaag las dat 80% van de jongeren (rekbaar begrip) tegen een 'burn out' aanzit. Mijnsinziens toch al een beetje een mode-aandoening cq verschijnsel, maar soit. Mocht het me halverwege het eindexamenjaar overkomen zijn, zou ik wel pissig zijn geweest. Was ik er bijna vanaf, duurt het nog een jaar langer. Maar voor de rest?
Ik geloof niet, dat ik er van wakker zou hebben gelegen en me al helemaal niet bedacht, dat ik per saldo één of twee jaarsalarissen, want inmiddels twee gebroken schooljaren, zou gaan mislopen. Mij heeft ook niemand op de middelbare school gewaarschuwd voor het feit, dat de AOW-leeftijd dik twee jaar opgekrikt zou gaan worden. Was ik per saldo op nul verlies- dan wel extra jaren blijven staan. En überhaupt ... online onderwijs? Met de tamtam of over de televisie?
Men dramatiseert op het sociale vlak de boel wel enorm vergeleken met het gemak, waarmee bijv horeca-ondernemers aardig aan hun lot worden over gelaten. Nu klagen die eigenlijk altijd wel. Is het niet over het weer, dan wel over de brouwerijcontracten, de alcoholleeftijd, de terrasomvang en/of onkosten of de sluitingstijd. Om een paar favoriete onderwerpen op te gooien. Maar toch, zonder pardon je deuren gesloten krijgen, een pleister(tje?) op de wond en zie maar hoe je het uitzingt. Ik wil niet oud klinken, maar ik vond mijn generatie al enorm bevoorrecht, zeg maar verwend tov onze ouders, laat staan grootouders, maar vergeleken met de huidige jeugd, heb ik een haast spartaans jongerenbestaan overleeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten