Een dagbegin in slowmotion. Alles moet overdacht, aangemoedigd en in herhaling uitgevoerd worden voordat het resultaat geeft. Rechterbeen, reeeeeeeeeechterbeen uit bed. Ja, uit bed. Kom op. Allez! En daar plof ik weer in de kussens. Het was net half acht. Nu is het bijna negen uur. Kom op. Uit bed! Beweging. Een slak is sneller.
Na dringen, duwen en trekken zak ik aangekleed neer op de rand van het bad. Dat was de energie voor vandaag. Mijn ogen vallen dicht. Terug in bed is wat ik wil. Overal vandaan schraap ik schilfers energie bijeen voor het verlaten van de badrand. Zou het reiken voor het openen van de badkamerdeur? Ergens ver weg hoor ik de honden. Ga ik op bed of ga ik verder met de aanloop naar de dag?
De honden hebben oog noch begrip voor mijn traagheid. Ze springen tegen me op, bijten in mijn hielen of lopen met z'n vieren voor mijn voeten. Langzaam maar onmiskenbaar haal ik de slak in. Hijs me in de buitenbepakking en gooi de deur open. Honden op de binnenplaats. Ff rust. Nog steeds niet uit de invloedssfeer van het bed.
De meters naar de tuinkamer leg ik af met het gevoel tegen een muur aan te leunen. Het vuur in de terracotta vertoon net zo weinig leven, als ik in mezelf voel. De dames in hun harnas gehesen, lijnen mee, poort open, weg stuiven ze en ik volg in bijkans bedwelmende vertraging op grote afstand hun overdaad aan energie. Je zou er een beetje van moeten kunnen aftappen.
Goed driekwartier later aan de koffie en maar één wens: terug onder het dekbed. Wat een dag. En dan is dit nog maar het begin. Misschien maar niks meer van proberen te maken? Zou trouwens niet weten waar ik de daarvoor benodigde energie vandaan zou moeten halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten