Schaamteloos

 We hebben een Belg nodig om eindelijk en plein publiek de Nederlandse politieke Pinokkio tot op de grond af te branden. Uitsmijter van een column van Tom Lanoye in de Humo van maandag 1 februari 2021:

 

 TOESLAGEN

 

 De Nederlandse regering trad af om de zogenaamde toeslagenaffaire. Die is een aparte column van tien pagina’s waard, gezien de jarenlange en crapuleuze vermenging van uitgekookte hardvochtigheid, bureaucratische haarkloverij en vreemdelingenhaat in krijtstreepkostuum. Met de steun van een socialistische regeringspartner, en tegen een zondvloed van concrete klachten in, heeft het anonieme en ondoorgrondelijke ambtenarenapparaat van de Belastingdienst meer dan 25.000 gezinnen, die vaak reeds armlastig waren, ten onrechte verdacht gemaakt, veroordeeld, gepluimd en geplunderd – zelfs zonder dat er kasseien door de lucht hoefden te vliegen. Wie Nederland ooit op een voetstuk heeft geplaatst, wil na dit schandaal maar één ding: het er eigenhandig weer afspuiten met de dikst mogelijke brandweerstraal, indien de vlammenwerper niet voorradig blijkt.

 

 Dát de Nederlandse regering ontslag nam, lijkt alleen maar een moedige daad als je Vlaming bent. In onze gouw nemen excellenties enkel ontslag als ze een echt mes op de keel voelen, gehanteerd door een eigen verwekker die ze zijn vergeten te deporteren naar een woonzorgcentrum. Voor de rest van de wereldbevolking, en de nostalgisch-beginselvaste Nederlanders als eersten, kwam het aftreden van kabinet-Rutte III een jaar of acht jaar te laat en leek het alsnog al te louche en gemakkelijk. De eeuwigdurende jeune premier Mark ging door zijn knieval – meer een schwalbe – een wezenlijk parlementair debat uit de weg. In ruil daarvoor verdeelde hij, schijnheilig schuldbewust, de verantwoordelijkheid over zoveel partners en actoren dat op den duur niemand nog aansprakelijk was. Terwijl de duizenden gedupeerde families nog altijd okseldiep in de shit zitten, achtervolgd door schuldeisers en verbroken toekomstdromen.

 

 TOP DRIE

 

 Dat dit Dutch Carnage werd uitgevoerd door uitgerekend de Belastingdienst is eens zo sarcastisch als je weet dat Nederland in 2020 alweer op nummer drie stond in de lijst van de mondiale belastingparadijzen. RTL Nieuws citeert op zijn site uit een rapport van het Tax Justice Network: ‘Door het Nederlandse belastingstelsel liepen andere landen meer dan 30 miljard euro aan fiscale inkomsten mis. Voor dat geld neem je wereldwijd drie miljoen verpleegsters in dienst.’

 

 Die toppositie is verre van nieuw. Maar nooit heeft ze zelfs vermeende socialisten als Jeroen Dijsselbloem ervan weerhouden om, als minister van Financiën, andere naties domineematig de les te spellen over staatsschuld, fiscale orthodoxie, alsook spilzucht aangaande – letterlijk – Wein, Weib und Gesang van in hoofdzaak Griekse, Italiaanse en Portugese collega’s met een zogenaamd gat in de hand. Maar het opmerkelijke, en gaandeweg meelijwekkende, is dat Nederland zijn slinkse inkomsten juist níét heeft geïnvesteerd in almaar meer verpleegsters en aanverwanten. Als je echt van je stoel wilt vallen, moet je eens opzoeken hoeveel ziekenhuisbedden Nederland in de laatste tien jaar heeft wegbezuinigd. Die op intensive care als eerste. In 2010 bezat het er nog 2.800. Vorig jaar, bij het begin van de pandemie, bleef daar minder dan de helft van over. Per honderdduizend inwoners komt dat neer op 6,4. Ter vergelijking met opnieuw België en Duitsland: die scoren respectievelijk 25 en bijna 30 bedden.

 

 Ook de uitrol van de inentingen loopt in Nederland niet bepaald parallel met zowel het zelfbeeld als met het imago dat de buitenwacht koestert van de Gordel der Kaas- en Tulpenbollen. ‘Rwanda doet het goed, wij juist helemaal niet,’ kopte een kwaliteitskrant gisteren verbolgen. In de Europese statistieken staat Nederland als inentingsparadijs dit keer onderaan. Van de 27 lidstaten overschaduwt het alleen Bulgarije. Tegelijk blijkt in de Gemeentelijke Gezondheidsdienst (GGD), die de data beheert van alle coronatests, al driekwart jaar een vaak gemeld maar nooit verholpen digitaal gat te zitten ter grootte van de Oosterscheldekering. Wat vaccinsceptici nog sceptischer maakt en complotdenkers nog achterdochtiger – en mijn God: wat zijn ze talrijk in het Land van Gedaas en Gezwatel!

 

 Zou het kunnen dat ons geliefde Nederland alsnog een prijs betaalt? Minder voor zijn duitenklieverij dan voor de tienjarige doctrine van een premier die ooit beweerde, over ideologie in zijn vakgebied: ‘Wie een visie zoekt, moet dringend naar de oogarts.’ Het ironische – om niet te zeggen: het ideologische – van zo’n uitspraak is dat er uiteraard wel degelijk een visie uit spreekt. Die van de terugtrekking van de staat uit zoveel domeinen dat polderen en piepelen synoniemen worden. En dat, alweer, iedereen een beetje verantwoordelijk wordt genoemd, maar niemand echt aansprakelijk. Omdat een groter geheel – en een centrale rol van de staat daarin, tot nut van ’t algemeen – simpelweg wordt ontkend.

 

 De zware rellen na het invoeren van een Nederlandse avondklok waren in hoofdzaak het werk van jonge gasten. Dat de coronamaatregelen hun de keel uithangen, kan ik begrijpen. Er speelden allicht ook pure jeugdige branie en baldadigheid mee, en het vuur van de sensatie, en competitie onder steden, en zelfs wat copycatgedrag na de bestorming van het Capitool in Washington… Maar het ironische leek me dat ze, in hun afkeer van alles wat te maken heeft met de overheid, juist heel erg leken op de Nederlandse overheid van de afgelopen tien jaar. De afbraak die zij aanrichten, aan bushokjes en winkels, is klein bier vergeleken met de afbraak die – onder de volle aansprakelijkheid van de Rutte-doctrine – jarenlang is aangebracht aan de héle Nederlandse samenleving.